We weten allemaal hoeveel werk (we zouden moeten) steken in onze tentamens, en hoe snel we alles weer proberen te vergeten als we die ellendige toets hebben ingeleverd. Het moment dat ik stiekem nog een stuk ellendiger vind, is het mailtje in mijn Hanze-inbox met de boodschap: nieuw cijfer geregistreerd in Osiris.
Nog erger is het appje van klasgenoten: ‘Heb jij het ook niet gehaald?’ Gedachten aan dit soort berichtjes geven me al de rillingen. Maar de klasgenoten hielden zich dit keer stil. Het bleef bij het kwaadaardige mailtje dat m’n hartslag verdubbelde: nieuw cijfer geregistreerd in Osiris.
Hoe groot het vertrouwen in mijn kunnen ook is, wat het cijfer wordt is altijd een groot raadsel
Niets liever dan een voldoende, dat was de wens die me al weken vervulde. Maar nu het moment aanbrak dat ik erachter zou komen of het gelukt was, wilde ik dat verlangen maar al te graag verstoppen. De teleurstelling zou anders te groot zijn. Daar komt bij, hoe groot het vertrouwen in mijn kunnen ook is, wat het cijfer wordt is altijd een groot raadsel.
De ruimte om me heen is leeg en koud, maar toch voelt het drukkend en beklemmend. M’n muziek is vrolijk en zacht, maar ze voelt agressief aan. De simpele taak van posters ophangen zou eigenlijk onder de categorie mindfullness moeten vallen, maar mijn hersenen kunnen het klusje nauwelijks aan.
Ik kijk naar het scherm en probeer het noodlot te aanvaarden, maar mijn lichaam wil niet meewerken
Tijd om in te loggen in Osiris. De ellendige foto van mezelf als puppy met zwarte panda-ogen verschijnt in beeld. Ik klik snel naar resultaten. Een handeling die bijna automatisch gaat (niemand wil de aanblik van z’n achttienjarige zelf zien, dat zijn tijden die we achter ons laten).
Ik kijk naar het scherm en probeer het noodlot te aanvaarden. Te accepteren. Ik probeer de teleurstelling te onderdrukken. Maar mijn lichaam wil niet meewerken. Ik leg m’n vingers om m’n gezicht en voel de onvermijdelijke natte vlekken onder mijn ogen. De makkelijke manier om met een onvoldoende om te gaan, is door er grapjes over te maken, maar dat betekent nog niet dat het je niks doet.
