Ik heb door de jaren heen een fascinatie ontwikkeld voor urban myths. Dat zijn verhalen die al dan niet waar gebeurd zijn, maar vaker grenzen aan fantasie dan aan realiteit, broodje-aap-verhalen. Enkele jaren geleden was er rond het spookuur (middernacht voor de leek) een programma op één van de commerciële zenders te zien, geheel gewijd aan dit thema. Een paar van die verhalen zijn in mijn brein blijven plakken. Zo is er de geschiedenis van de man die zichzelf opblies in zijn eigen toilet.
Moeder de vrouw is thuis hard aan het werk om te zorgen dat het huis spik en span is voor als manlief thuiskomt na een lange dag hard werken op kantoor. De schoonmaakmiddelen die ze die dag heeft gebruikt spoelt ze door het toilet en ze gaat rustig verder met het bereiden van het avondmaal. De man komt thuis en besluit even zijn darmen te ledigen alvorens zich op zijn diner te storten.
Enkele seconden daarna ligt de arme ziel met brandblaren op zijn billen te schreeuwen om een ambulance
Hij kust zijn vrouw op het voorhoofd en begeeft zich naar het toilet, waar hij in alle rust gaat zitten en gelijk maar even een sigaret opsteekt. Na een stressvolle dag op kantoor is het fijn bouten met een peukje erbij. Schijten en roken duren even lang en hij dumpt z’n peuk op de meest logische plek, tussen zijn benen. Niet verstandig, want enkele seconden daarna ligt de arme ziel met brandblaren op zijn billen te schreeuwen om een ambulance. De clou? Zijn ijverige vrouw had brandbare chemicaliën in het toilet gegoten, maar verzaakt om daarna nog even door te spoelen. Of het verhaal op waarheid berust blijft een vraag, er zijn meerdere versies in circulatie, wat het traceren van de waarheid juist lastiger maakt. Maar dat is natuurlijk de schoonheid van dit soort verhalen.
De tuin is overwoekerd, de ramen zijn gebroken, de verf bladdert van de ramen en het hout van de deur is verrot
Nog eentje: tijdens een mistige nacht, ergens op een niet nader genoemde weg in het midden van de Verenigde Staten rijdt een man op zijn dooie gemak naar huis. Op een gegeven moment ontwaart hij aan de zijkant van de weg een jonge vrouw in een witte jurk. Ze zwaait en steekt haar duim omhoog. Hij aarzelt niet en pikt de lifter op, hij wil de vrouw onder deze erbarmelijke omstandigheden niet in de kou laten staan. Ze bedankt hem koeltjes voor de lift en neemt plaats op de passagiersstoel. De vrouw zegt dat ze zo’n tien kilometer verderop woont, bij haar ouders in een huis aan een vergeten straat. Zonder argwaan begint de man te rijden en het duurt niet lang voordat hij bij het huis arriveert. Hij remt langzaam en kijkt naar het huis: de tuin is overwoekerd, de ramen zijn gebroken, de verf bladdert van de ramen en het hout van de deur is verrot.
‘Weet je zeker dat je hier woont…’, vraagt hij, maar op het moment dat hij naast zich kijkt ziet hij dat zijn liftster is verdwenen. Nadat hij thuis is gekomen vertelt hij het verhaal aan zijn vrouw, en komt er achter dat de bewoonster van het huis vele jaren geleden al is overleden, en dat meerdere chauffeurs op diezelfde weg op mistige nachten een lift hebben gegeven aan een vrouw in een witte jurk.
Voor iedereen een aanrader rond het middernachtsuur: kruip onder de dekens en verwen jezelf met een portie Mostly True Stories. Bedankt me later maar.
