Als klein meisje vond ik het nooit erg om naar de tandarts te gaan. Gaatjes had ik nooit, mijn tandarts was best wel tof en aan het einde kreeg ik elke keer een gekleurde stuiterbal. Dat kleine glimmende balletje in alle kleuren van de regenboog vond ik fantastisch. Ik beloofde mezelf dat ik de rest van leven elk jaar een bezoek aan deze man zou brengen. Dat ik op een gegeven moment geen regenboogstuiterbal meer kreeg was slag 1. Slag 2? Het moment dat ik zelf mijn zorgverzekering moest gaan betalen.
‘Ik zie dat je wel een gaatje hebt.’
De lange spuit in haar handen oogt niet echt uitnodigend, maar geen pijn klinkt best wel fantastisch
Vier jaar ging ik niet naar de tandarts. Dat ik voor het eerst in mijn leven een gaatje heb, is niet zo’n grote schok. De tandarts is duur, mijn favoriete tandarts ver weg en ik ben eerlijk gezegd ook gewoon veel te laks geweest. Ik heb mezelf wijs proberen te maken dat wel meer studenten een tijdje niet naar de tandarts gaan. Maar een klein zwart plekje op mijn tand zorgde voor alarmbellen. Toch maar weer een keer gaan.
‘Wil je een verdoving?’
Ik knik. De lange spuit in haar handen oogt niet echt uitnodigend, maar geen pijn klinkt best wel fantastisch. Dat ze begint te klungelen met de verdoving (lees: minimaal tien keer prikken voordat ze de goede plaats heeft gevonden) vergeef ik haar wanneer ik niks voel als ze de boor op mijn tand zet.
Waarom denkt een tandarts dat ik kan antwoorden als hij met z’n handen in m’n mond zit?
Het voelt een beetje vreemd om weer in een tandartsstoel te zitten, of te liggen eigenlijk. De felle lamp en de gezichten van eng dichtbij, zijn niet echt onderdeel van mijn stuiterbalherinneringen.
‘Is dat nou die unicorn highlighter?’
Het is de volwassen versie van Hoe gaat het op school? van vroeger. Toen vroeg ik me al af waarom een tandarts dacht dat ik kon antwoorden terwijl z’n handen in m’n mond zaten en nu doe ik dat nog steeds. Maar dat ze het make-up-item op mijn gezicht herkent, is best wel tof. Intelligente vrouw ook: in mijn mhdajfd sidflj op hoge toon herkent ze de bedoelde ja.
Paarse lichtflitsen maken de vulling hard en voor ik het weet is het zwartje plekje weer wit. De helft van m’n mond voel ik een paar uur later nog niet, maar dat is wel grappig. Ineens krijg ik een briljante gedachte: hoe zou het voelen als ik nu een stukje chocola eet?
Dat het vier jaar heeft geduurd voordat ik een gaatje kreeg, is echt een wonder.
