Het einde van het eerste blok komt eraan. De besprekingen dus ook. Heb je je genoeg ontwikkeld? Jezelf genoeg uitgedaagd? Ben ik geen opdrachten vergeten? Is m’n studieportfolio up to date? Toch best een stressmoment. Wanneer je vertelt dat je geen tentamens hebt is de reactie vaak: ‘Niet?! Super chill!’ Ja en nee.
Want dat er geen tentamens zijn, leidt niet automatisch tot Nirvana. Daar waar je bij tentamens vrij anoniem tussen vele andere studenten je opdrachten maakt, word je bij besprekingen in je eentje naar voren geschoven en mag je aan al je docenten je werk van het afgelopen blok laten zien. Ook niet geheel stressvrij. Onder woorden brengen waarom je bepaalde keuzes hebt gemaakt. Zoals kleurkeuze, materiaalkeuze, onderwerpkeuze. Daarnaast is het natuurlijk van belang dat je jezelf ontwikkelt, nieuwe uitdagingen aangaat. Bij de werkbesprekingen die ik heb meegemaakt heb je ongeveer dertig minuten om dit te laten zien en uit te leggen.
Dertig minuten om acht weken samen te vatten, alles vertellen wat je wilt vertellen en de vragen van docenten te beantwoorden. En dan kan het zomaar gebeuren dat waar jijzelf progressie ziet, de docenten dat niet doen. Of dat je zeer autobiografische werk toch stukken minder positief wordt benaderd dan je had gehoopt. En dan is er altijd nog de kwestie van smaak die van persoon tot persoon verschilt, ook onder docenten.
De besprekingen hebben duidelijk hun invloed op de Minervasfeer. Er wordt net een uurtje langer doorgewerkt. In de grote hal niet te hard praten want er wordt werk gepresenteerd. Studenten die opgelucht hun bespreking verlaten, lopen naast studenten die zichzelf half opvreten, want morgen is het zover.
De besprekingen zullen niemands hobby worden, maar ze horen erbij en zijn zeker ook nuttig. Tentamens doen is misschien niet fijn, maar onderschat werkbesprekingen niet.
Marie van Linschoten is tweedejaars Theatervormgeving en schrijft wekelijks een column over kunstacademie Minerva.
