Ik overhandig m’n telefoon aan de vriendelijke jongen achter de balie.
‘Hoeveel was het ook alweer, zei je? Negentig euro?’
Ik leg mijn pinpas op de pinautomaat totdat er een goedkeurend pingeltje klinkt.
‘Over twintig minuten kun je je telefoon weer ophalen.’
Z’n accent heeft iets buitenlands. Ik prop het bonnetje in m’n jaszak en stap vrolijk op m’n vrienden af die buiten staan te wachten. Wát een chill idee dat ik straks niet meer met m’n vingers over glasscherven hoef te vegen. Nooit eerder heb ik een scherm van een telefoon zo weten te mishandelen, maar daar zat ook een voordeel aan: eindelijk maak ik deel uit van de mensen-met-flink-kapotte-telefoonschermen.
Een rondje stad later, sta ik weer in de shady reparatiezaak, m’n nieuwe scherm is shiny en barstvrij
Op de avond dat het gebeurde, kon het me eigenlijk vrij weinig schelen (dat kan aan de alcohol hebben gelegen). De eerste paar keren was het goed gegaan. Samen met vriendinlief, want ja, chicks als we zijn, had ik in het toilet bezocht. Daar had ik het apparaat moeizaam uit het voorvak van m’n tuinbroek gehaald.
Ook de zesde keer die avond wist ik me te herinneren dat m’n mobiel zich daar bevond. Ik wist het die keer zelfs met een soepel handgebaar uit het voorvak te halen. Maar vriendinlief sloeg het per ongeluk uit mijn handen en harder dan ooit tevoren belandde het apparaat op de grond. Met enige spanning in ons gezicht keken we elkaar even aan voordat ik het weer oppakte. We wisten wat er zou gaan komen. En inderdaad, ontelbaar veel barsten. Ik ben er een paar weken mee blijven rondlopen, in de veronderstelling dat het wel zou wennen (dat ik te blut was voor een reparatie speelde ook mee).
Een rondje stad en enige aankopen van m’n vrienden later, sta ik weer in de shady reparatiezaak. M’n nieuwe scherm is shiny en barstvrij.
‘Ik heb de batterij ook even voor je opgeladen.’
‘Wat een service! Dank je wel.’
Ik neem de telefoon in ontvangst, het batterij-icoontje zegt 100 %. Een paar minuten later vangen we zonnestralen op een terras. Blij leg ik m’n telefoon op tafel. Ik wrijf tevreden met m’n vingers over het gladde scherm en klik m’n mobiel aan. M’n oog valt weer op de batterij-icoon. Nu al zestig procent?
We borrelen en happen door. Wanneer ik toch niet héél veel later thuiskom, glinstert het scherm nog steeds als nieuw. Het batterijpercentage is naar dertien gezakt. Hmm…
