Het is negen uur. Nog maar half wakker stap ik mijn bed uit, de keuken in, richting de wc.
‘Jaaa, Hannah, je komt als geroepen!’
De deur van de meterkast is open, een laptop met youtube-filmpjes staat op tafel. Ik wrijf nog een keer de slaap uit mijn ogen. In de vroege ochtend moet je mij niet benaderen voor technische dingen. Met twee huisgenootjes verdiep ik me toch maar in het filmpje. Dit is namelijk ernstig: we hebben geen warm water meer. Ik kan m’n ochtenddouche wel vergeten.
Mannenhuis: als de kachel niet uit kan, zetten we wel een raampje open
Op dit soort momenten komt youtube als geroepen in een vrouwenhuis. Een vrouwenhuis wil alles meteen oplossen. Laten we het niet hebben over mannenhuizen. Een mannenhuis is per definitie een drama. Een probleem is voor een man iets waarmee hij leeft tot op het moment waarop iedereen zich aan het ongemak heeft aangepast. Zo van: als de kachel niet meer uit kan, zetten we gewoon een raampje open.
Volgens het filmpje moeten we naar de cv-ketel, daar een dopje van een buis afdraaien en er vervolgens een slang aan bevestigen. De meterkast met cv-ketel schrikt enorm af. Achter de deur bevindt zich een systeem van metalen buizen die alle kanten op lopen en zomaar ergens in een muur verdwijnen. Bang om fouten te maken geef je op zo’n moment het liefst de touwtjes in handen van een mannetje. Maar er is geen mannetje. En Essent zei dat we dit heus wel zelf konden oplossen.
Met goede moed gaan we verder. We zullen onszelf bewijzen. Bij het eerste obstakel, het opendraaien van een kraantje, zakt de moed in onze pantoffels. Nadat vier huisgenoten het niet is gelukt, lukt het de vijfde wel. Vervolgens moet er door een buisje wat water lopen dat in een emmertje moet belanden. Dit gebeurt gewoon, net als in de film. Het gradenmetertje loopt weer omhoog. We did it! Terwijl ons brein nog niet wakker is, zonder mannetje en met vereende krachten zijn we toch eigenlijk best wel handige hanny’s.
