Hel & tentamen

In Lucifer, een Netflix-serie die eigenlijk wel lekker wegkijkt, gaat het (logischerwijs) over de duivel. Hij heeft zich van z’n taken in de hel ontheven en waart rond op de aarde. Daar raakt z’n oordeel over goed en kwaad vertroebeld: of iets een zonde is, blijkt ook af te hangen van de context waarin die zonde wordt gepleegd. De hel is de plek waar je komt als je slecht bent geweest. De hel is de plek waar je bang voor bent. Maar Lucifer vergeet langzamerhand zijn rol als meester van de hel.

De mens kan kiezen voor de zonde of voor de deugd, maar wat wat is, hangt af van de omstandigheden

Als je straf kreeg van je moeder omdat je iets had gedaan wat niet mocht, probeerde je te voorkomen dat je moeder het een volgende keer zou ontdekken. Of je deed het gewoon niet meer, dat kon ook. Je moeder strafte je niet omwille van het straffen, maar omdat ze wilde dat je het niet weer deed.
Het lijkt erop dat Lucifer en Petrus (de poortwachter van de hemel) op dezelfde voet staan. Ze oordelen allebei over welke plaats de overledene na z’n aardse bestaan mag innemen. De mens is vrij om te kiezen, hij kan voor de zonde kiezen, of voor de deugd. Iedere keer weer, soms kiest hij voor de zonde, soms voor de deugd. En wat zonde of deugd is, is afhankelijk van de omstandigheden. Bovendien kun je zo’n spijt krijgen van een zonde dat je je leven betert. Dan heeft de zonde juist tot iets goeds geleid. Het gaat niet alleen om de daad zelf, maar ook om wat daaruit voortvloeit. Net zoals je moeder je niet straft om de daad (de daad verandert niet meer), maar in de verwachting dat je door de straf tot bezinning komt.

Jezelf uitfoeteren omdat je niet hard studeert, heeft geen enkele zin

Als Lucifer al in de war is van al die nuance, waarom denken wij dan vaak wel dat we juist kunnen oordelen. Waarom vinden we het überhaupt belangrijk om ons eigen gedrag te be- of veroordelen? Immers, het oordeel (goed of kwaad, zwart of wit) is minder belangrijk dan wat je ermee doet. Jezelf uitfoeteren omdat je niet hard aan het studeren bent, terwijl je met vriend(in) ligt te knuffelen, heeft geen enkele zin.
Als we uit onszelf de kracht moeten putten om ‘even te knallen’, ‘er echt even voor de volle 110 procent tegenaan te gaan’ en dergelijke clichés, is het moment misschien daar om ons te realiseren dat op onszelf schelden niet meer zin heeft dan onszelf te een veer in de anus te manoeuvreren. En daarom: succes met de tentamens, iedereen kan het en het is niet erg dat je even naast je vriend(in) ligt te niksen. Geniet ervan, pik.