Sinds een aantal weken ben ik met enige regelmaat te vinden in een koffiecafé in het centrum van Stad. Het voornemen bij de eerste keer was om eens wat anders te doen dan de hele dag te peinzen. Die motivatie schurkte toentertijd tegen het stillen van de verveling aan, maar verveling was een woord dat ik tot mijn jeugd vond behoren. Nu mijn jeugd is weggevlogen zou mijn leven alleen nog maar bestaan uit studeren en dienstverlening aan mijn werkgevers en mijn kinderen. Rust zou zeldzaam worden en net als verveling tot het verleden behoren.
Toch ervaar ik nu nog altijd een bepaalde rusteloosheid, misschien wel juist doordat ik al een tijd niets al te belangwekkends te doen heb. Ik blijk mezelf alleen maar de rust te hebben gegeven om me druk te maken over hoe weinig ik doe.
Ze kwam naar me toe, een schort en een shirt met het logo van het koffiehuis, in de aanslag haar mobiel
Enfin, ik zou wat van mijn tijd moeten maken. Ik heb bedacht dat ik wel verder kon schrijven aan mijn boek en dat een rumoerige omgeving misschien als een soort pink noise op mijn verstand zou werken. Dus terwijl ik mijn ASMR-sessie onderging, ik mijn laptop eindelijk had opgestart en mijn manuscript voor m’n ogen opdoemde, kwam een meisje naar me toe. Ze droeg een schort en een shirt met het logo van het koffiehuis. In haar handen had ze haar mobiele telefoon in de aanslag.
‘Hoi! Wat zou je willen bestellen?’
De ASMR-sessie leek zijn vruchten af te hebben geworpen: ik was half gebrainwasht toen ik me, vlak voordat ik de daad bij de gedachte voegde, realiseerde dat ik wou zeggen: ‘Jou! En jij wilt mijn nummer, vandaar je telefoon.’
Ze was prachtig. Halflang bruin haar, helix piercings, uitgetekende katachtige eyeliner en een lichaam verstopt achter de schort, als een groot rood gordijn dat het toneeldecor nog niet prijsgeeft. Ik bond toch in omdat ik me realiseerde dat die opmerking echt heel erg sullig zou overkomen. Ze had dat apparaatje waarschijnlijk alleen vast om er m’n bestelling mee op te nemen. Bescheiden hield ik het bij een cortado.
Na een goede vijftig euro koffie ben ik nog geen steek verder
Ik had zeker al een goede halve pagina getypt, toen ze terugkwam met de koffie. Ze draaide het kopje zo dat het hartje in het melkschuim me recht toelachte. Omdat ik vaker in koffietentjes kwam, wist ik dat dat gewoon beleid was, geen avance van haar kant. En haar naam wist ik ook nog altijd niet.
Welnu, terwijl ik deze woorden schrijf in exact dat zelfde koffiecafé en mijn meest recente inspiratiebron me wederom een hartjescortado aanreikt, dringt het tot me door dat ik na een goede vijftig euro (erg goede) koffie nog steeds geen steek verder ben.
Maar ik wil niet anders. Ik wil niet dat het doek valt, dat de ongesponnen rode draad het enige verhaal is dat overblijft. Dat de show ten einde is. Ik zou dan huiswaarts moeten keren om morgen weer wakker te worden en niets te doen omdat ik het verhaal van het meisje van het koffiecafé dan alleen nog maar kan vertellen.
