Als ik de woorden studenten en keuzestress aan Google voer, dan spuwt de zoekmachine 10.100 resultaten in m’n gezicht. In de meest recente onderzoeken valt de lezen dat psychologen en ambtenaren zich zorgen maken, maar er zou ook iets geks aan de hand zijn als ze dat eens niet deden. Toch: blijkbaar hebben we er allemaal wel eens mee te kampen. Het begint al bij het kiezen van een vakkenpakket op de middelbare school. Natuur- en wiskunde, liever Frans en Duits, of toch het verleidelijke pretpakket? Deze keuze is nog te overzien, maar op het hbo voelt kiezen als een levenskeuze, de studie die je kiest bepaalt een groot gedeelte van de toekomst.
M’n trendwatcher zegt dat de toekomstige maatschappij ruimte biedt aan gedaanteverwisselingen
Het leenstelsel heeft langstuderen haast onmogelijk gemaakt, en het gemakkelijk wisselen van een studie is een serieuze financiële uitdaging geworden. Toch schijnt er een zwak licht aan het eind van de tunnel. Volgens mijn docent annex parttime trendwatcher vernieuwen alle cellen in ons lichaam zich eens in de zeven jaar. Logisch gevolg hiervan zou zijn dat ons karakter meeverandert, waardoor we vanzelf op zoek gaan naar een nieuwe baan, partner of woonomgeving. De toekomstige maatschappij wordt volgens haar zo vormgegeven dat er meer ruimte is voor deze gedaanteverwisselingen. Zo blijft het allemaal nog een beetje spannend. Let wel, dit komt van dezelfde vrouw die beweert dat Google haar favoriete website is, omdat ze daar ‘zoveel op kan vinden’, misschien niet de meest betrouwbare bron.
Ik weet dat het niet veel uitmaakt, maar waarom zijn er veertien fucking soorten tandpasta
Voor mij reikt de existentiële crisis altijd nog niet veel verder dan diepe twijfels tijdens het uitzoeken van producten in de supermarkt. Bij het tandpastaschap is de keuze op zijn minst royaal te noemen: veertien verschillende merken, ieder in vier varianten. Wil ik de tandpasta die tandartsen aanraden of juist eentje die orthodontisten aanbevelen? Ik weet dat het niet zo verdomd veel uitmaakt, maar waarom zijn er dan veertien fucking tandpastasoorten? Aan mijn knarsende tanden merk ik dat de keuzestress me in zijn greep neemt.
Ik wil een robot in de supermarkt, een mechanisch mannetje dat me helpt bij de conservenblikken
Met sommige producten is het makkelijker. Neem vuilniszakken. Ik kies steevast vuilniszakken met zo’n handig bandje waarmee ik de rand van de zak kan dichtsnoeren, anders sta ik geheid tien minuten te kutten om de vuilniszak fatsoenlijk dicht te krijgen.
Misschien moeten we de hercontextualiserende werking van internet loslaten op onze supermarktbeleving. Net zoals Netflix en Spotify ons suggesties voorschotelen, mag er een klein robotje achter me aanrijden in de supermarkt. Als het mechanische mannetje dan merkt dat ik langer dan twintig seconden staar naar de conservenblikken, dan rijdt-ie naar voren, schuift z’n armpje uit en dumpt een blik sperziebonen in mijn mandje. Tevreden zal ik zijn rubberen handje high-fiven en hem bedanken dat ik mijn apathie niet opzij hoef te zetten om een keuze te maken. Scheelt stress, en dat is altijd mooi meegenomen.
