‘Als je de temazepam dagelijks gebruikt, bestaat de kans dat je er verslaafd aan raakt.’
‘Dat weet ik, hoor. Waarschijnlijk is het al zo.’
Ik verliet de apotheek. Enigszins ongerust had ik de dag ervoor mijn huisarts gebeld voor een herhaalrecept. Veel sneller dan had gemoeten, was ik door m’n voorraad heen geraakt. Ik gebruik het slaapmiddel wanneer slapen écht niet meer lukt.
Natuurlijk had ik de bezorgdheid in de stem van de apotheker gehoord, misschien was het zelfs wel teleurstelling. Maar wat moest ik dan? Ik wil slapen.
‘Waarschijnlijk slaap je nu slecht’, had hij gezegd, ‘omdát je afhankelijk bent.’
… maar als ik zwaai met m’n tabletjes, wordt het probleem opeens tastbaar
‘Sorry, maar was ik niet begonnen met slikken juist omdat ik slecht sliep? Dat zal dan nog steeds wel het geval zijn, hè?’
Soms denk ik wel eens dat juist het gebruik van medicijnen het idee van ziek-zijn in stand houdt. Een gozer van 22 met een immense depressie, ik krijg het aan niemand uitgelegd, maar als ik zwaai met m’n tabletjes wordt het probleem opeens tastbaar en lijkt er meer respect en begrip te ontstaan. Ik slik, dus ik ben (ziek). Een ziektebeeld is pas geloofwaardig wanneer er een medicijn bij aan te pas komt. Omdat een depressie totaal ongrijpbaar is, lijkt het soms alsof ik me aanstel en tabletten slik tegen de aanstelleritis. Maar tegen aanstelleritis werkt zelfs een neppil, die had de apotheker mij dan beter kunnen geven dan temazepam, want die pil is echt.
In de bijsluiter staat niet dat het gebruik kan leiden tot plotseling begrip en erkenning
Ik ben ziek omdat de dokter mij medicatie meegeeft. Als de dokter dat niet zou doen, dan had ik een typisch studentendipje, iets tijdelijks onschuldigs. Temazepam is echt, en het middel werkt: ik slaap. Het is een echt medicijn. In de bijsluiter staan de bijwerkingen: slaperigheid op de dag na het gebruik, afvlakking van het gevoel, verminderde waakzaamheid, hoofdpijn, duizeligheid, spierzwakte, verwardheid, vermoeidheid, coördinatiestoornissen en dubbel zien.
Men is echter vergeten te vermelden dat het gebruik van dit middel kan leiden tot plotseling begrip voor de geestesgesteldheid van de patiënt en erkenning van de ziektestatus van de getroffene. Twee zaken waarmee sommige patiënten misschien liever niet mee worden geconfronteerd. Enfin, zoveel stof om over na te denken, ik slik er nog maar één.
