Vriendelijkheid kost niets. Dat heb ik dit schooljaar meerdere keren tegen mijn leerlingen gezegd. Vooral wanneer er in de klas weer eens ruzie was.
‘Meneer, hij drong voor!’
‘Ja, maar jij loopt niet door, slome!’
‘Oooo meneer, hij zei slome tegen mij!’
Aan de ene kant werd ik hier weleens moe van, maar aan de andere kant doet deze ene leerling ook iets goeds. Slome is natuurlijk geen vriendelijk woord, maar hij zegt wel duidelijk hoe hij over iets denkt. Dat is ook wat waard. De waarheid zeggen, je mening geven, dat is iets wat volwassen mensen vaak niet durven.
Waarom zeg ik niet wat ik ervan vind, waarom houd ik m’n mond?
Ik beken ook schuld. In de supermarkt zou ik graag tegen die ene mevrouw met haar mooie goudgele hoofddoek willen zeggen, dat ik mij eraan stoor dat ze een kwartier lang luidruchtig zit te bellen terwijl ze een pot augurken uitzoekt in de Lidl. Zelfs bij de kassa, heeft ze niet het fatsoen om haar telefoon even weg te leggen en de kassière te groeten. Bij het instappen in de bus zou ik tegen een jongeman willen zeggen dat het wel zo netjes is om even de koptelefoon af te doen en de buschauffeur te groeten. Om zelf in leven te blijven, zou ik tegen die automobilist willen zeggen dat ik niet graag aangereden wil worden, omdat hij zo nodig moet zitten pielen met zijn smartphone.
Waarom doe ik dat niet? Waarom houd ik mijn mond dicht? Omdat ik, net als veel andere mensen, steeds minder contact maak met onbekende mensen in mijn omgeving. We leven allemaal in een eigen veilige bubbel.
Contact leggen we via Whatsapp, Tinder, Facebook en e-mail. Ik doe er op dit moment zelfs keihard aan mee, want commentaar leveren op een blog is lekker makkelijk. Dus bij dezen, ik ga er iets aan doen! Een betere wereld begint bij jezelf. Ik ga (onbekende) mensen vanaf nu lekker uitbundig en op een correcte manier groeten! Want goed voorbeeld, doet volgen en vriendelijkheid…. Juist… dat kost NIETS!
