Ook dit jaar vind ik goede voornemens weer een beetje onzin. Vaak gaat het over meer sporten, effectiever studeren en minder chips eten. Die voornemens gaan voor mij niet op, want ik moet realistisch blijven. Los daarvan had ik bij de jaarwisseling ineens toch wel weer twee goede voornemens voor 2018.
Met het schaamrood op mijn kaken: ik heb ze welgeteld maar liefst drie-en-een-half uur volgehouden, een tijd die zelfs in seconden uitgedrukt (12600) kort lijkt. Kunnen jullie wel raden wat me niet is gelukt na middernacht. Afijn. Iedereen weet dat goede voornemens pas op 2 januari écht in gaan (toen is het ook mislukt, geen zorgen lieve mensen).
Geen pizza’s meer bestellen, maak ze zelf met een… bloemkoolbodem
Alle praatjes over new year, new me kunnen jullie van mij alvast weer vergeten. Wel blijf ik vasthouden aan mijn goede voornemen van twee jaar geleden: meer moeilijke woorden in mijn vocabulaire stoppen. Misschien heb ik ondertussen al ingeruild voor wellicht en toch is vervangen door desalniettemin. Zie mij eens vooruitgang progressie boeken. Maar tijd voor serieuzere zaken. Ik hoop dat al jullie goede voornemens wel lukken.
Ga gezond eten, ga vaker naar de gym, was je lakens eens vaker en stop je neus wat vaker in de studieboeken. Geen pizza’s bestellen: maak ze zelf met een bloemkool-bodem. En wanneer je tentamens hebt, mogen we je niet meer tegenkomen in de kroeg. Ook niet voor één after-study-biertje. Die tijd is nu voorbij. Ik geloof in jullie. We zien elkaar in de UB met onze gezonde lunchbakjes.
Zullen we dan over een maand even samenkomen voor een reflectiemoment onder het genot van een alcoholische versnapering? Kunnen we daarna weer lekker schransen bij de Hoek en de volgende dag in bed huilen dat we het echt niet aan kunnen om te sporten. Want iedereen weet dat één biertje géén biertje is.
