‘Mijn naam is Daphne Groen en ik ben de huisgenoot van Dennis die meestal dit plekje vult. Omdat Dennis altijd stukjes schrijft waarin hij vertelt over hoe hij tegen de wereld aankijkt, leek het me goed dat perspectief eens te veranderen. Daarom schrijf ik nu eens over hem. En tja, dan ben je best lang bezig.
Zo’n jongen die eigenlijk alles wel kan, maar nooit iets doet
Dennis componeert liedjes (binnenkort ook stiekem iets voor mijn pabo-kindjes), hij is dj voor verscheidene studieverenigingen en hij is altijd met iets bezig. Hij is eigenlijk het type jongen dat alles wel kan, maar nooit iets écht doet. En dat bedoel ik in de meest positieve zin van het woord. ‘Alles kunnen’, dat kunnen er niet zo veel. Maar om nou te zeggen dat hij optimaal van z’n talenten gebruikmaakt… Af en toe schrijft hij dan zo’n stukje over zichzelf en dan vind ik dat hij zich veel te negatief uitlaat. Negen van de tien keer zit er een pessimistische ondertoon in.
Mijn wirwar aan projectjes krijgt minder waarde wanneer er een projectje bijkomt
Ik denk dat dat ook de reden is waarom hij zijn dingen niet echt doet. Iemand die écht wat doet, heeft geen reden om pessimistisch te zijn over hetgeen dat hij of zij doet. Nou klinkt dit allemaal waarschijnlijk als een bijeengeraapt zooitje. Dat snap ik, maar het is wel ongeveer het beeld dat mensen die hem persoonlijk kennen van hem hebben.’
Of, nou ja, zoals ik denk dat anderen mij zien. Zoals m’n huisgenootje Daphne me dus ziet. En dat is vooral omdat ik nooit echt eens wat afmaak, of vol trots kan zeggen dat ik wat gemaakt heb. Oftewel, ik ben met zo veel projectjes bezig dat het een soort van wirwar wordt die per extra projectje minder waarde krijgt. Daar zit verder geen les voor mezelf in. Dat is meer een constatering. Ik hoop alleen dat wanneer ik Daphne dit ooit écht laat schrijven, ze het totáál anders ziet.
