Volgeladen alsof we op wintersport gaan rijden we weg van huis. Niet naar de sneeuw, maar wel naar een bijna net zo koude bestemming, het strand. Mijn broertje en ik voorin, de parents op de achterbank en twee ietwat zenuwachtige honden daar weer achter. Hier begint het. Wij die de ouders mee op pad nemen, in plaats van andersom. Ik vind het wel wat hebben.
Terwijl we luisteren naar Joss Stone en de grapjes en verhalen vanaf de achterbank cruiset m’n broertje rustig naar Noordwijk. Gek om te beseffen dat hij een rijbewijs heeft. Nu ik hem niet dagelijks meer zie, lijkt hij steeds volwassener te worden. Terwijl ik naar buiten kijk, probeer ik mee te doen met de gesprekken en niet slaperig te worden. Dat gebeurt me altijd in auto, bus en trein, als ik tenminste niet zelf rijd.
Zware ploffen in het zand, gehijg… de enige hond zonder conditie, zul je altijd zien, die hoort bij ons
Met m’n gezicht in de zon en m’n handen verstopt in handschoenen, vergeet ik bijna hoe koud het is op het strand. Het krioelt van honden in verschillende soorten en maten met bijpassende baasjes. Ze zien er enthousiast en energiek uit, die honden vooral.
Mijn broertje heeft inmiddels vrienden gemaakt met een blonde labrador die zwaar gefocust is op het balletje dat mijn broertje in z’n handen heeft. Hij was altijd al een hondenliefhebber. Hij aaide de grootste en meest waakse honden. Als ik dan kwam kijken naar ‘het lieve hondje’ werd ik gebeten, hij niet.
Achter me hoor ik zware ploffen in het zand. Ze klinken steeds harder, en krijgen gezelschap van zwaar gehijg. Ik kijk om. Onze zesjarige zwart-wit-bruin-gevlekte Grote Zwitser lacht vriendelijk naar me, maar wel vermoeid. Tientallen viervoeters lopen uitgelaten op het strand rond en de enige zonder conditie, zul je altijd zien, die hoort bij ons. Typisch. Baas en hond gaan altijd op elkaar lijken, zeggen ze toch? Gelukkig hebben we nog de vizsla, die zou wel naar Katwijk en terug kunnen rennen, ter compensatie.
Dan maar een kortere wandeling. Met ons vermoeide kalf lopen we een strandtentje binnen. Voordat we kunnen vragen of de honden welkom zijn, is het duo het halve strandtentje al doorgerend. Gelukkig lacht het meisje met het dienblad, professioneel.
‘Hebben jullie rosé?’, vraagt mams.
Ik kijk op mijn horloge… na vieren. Rosé, daar heb ik ook wel zin in, denk ik terwijl ik neerplof. Relaxte stoelen ook, hier. Voelt een beetje als vakantie, zo’n roostervrije week.
