Als het leven een race is, heb je al gewonnen. Je bent immers de eerste van miljoenen spermacellen die zich een weg naar de eicel hebben weten te vechten. We komen allen ter wereld als moordenaars, waarbij we gezichtloze broertjes en zusjes een kans op leven hebben ontnomen. Door moeders perskunsten in het licht gebaard, en dan klaar om die grote wereld eens stevig aan te pakken.
Je wordt groot en gaat dromen. Je doet een neuspiercing in om de wereld te vertellen dat er met jou niet gesold kan worden en je rolt je broekspijpen hoog op. In een wilde bui knip je een spijkerbroek aan flarden. Je spoelt je mond met cola waaruit de prik is verdwenen. Je smeert op grijze ochtenden tandpasta aan het koffieapparaat. Je pakt een camera in je hand en richt het ding op niemand anders dan jezelf.
Het meisje bij de broden valt weg tussen de Instagraminfluencers, die quasi-betrokken types
Hoe het ook zij, in ieder leven komen regelmatig komkommertijden voor. Je kent het wel, de tijden waarin zich niets interessants voordoet en mensen zich richten op betekenisloze zaken, zoals een zwerm sprinkhanen die alles opvreet wat hij tegenkomt. Zonder respijt springen de gedachten naar ieder willekeurig onderwerp dat de geest krijgt aangeboden.
En ondertussen heeft niemand aandacht voor het meisje bij de broden. Je kent haar wel, je bent haar voorbijgelopen en hebt haar niet aangekeken. Ze zit in iedere supermarkt op iedere hoek van iedere straat. Ze bakt en bakt maar, ze probeert haar levensonderhoud uit de warme oven te trekken.
Het meisje bij de broden valt weg tussen het conceptloze bestaan van Instagraminfluencers. Van die quasi-betrokken types die de massa’s van de huidige generatie moeten leiden door schijnbaar betekenisvolle filmpjes over het eigen bestaan te produceren, maar ondertussen wijzen naar de fonkelende koopgoot die is schoongespoten door fabrikanten en marketeers die de messen hebben geslepen en weten waar ze moeten snijden. De tanden zijn bloot en het wit flitst in de nacht, maar niemand heeft argwaan want de gedachte heerst dat kannibalisme al jaren geleden is uitgestorven.
Het leven stellen in de context van de aanwezigheid van anderen doet denken aan de Warboys (uit de fenomenale film Mad Max) die voor het uitvoeren van een zelfmoordactie ‘WITNESS ME’ schreeuwen. Als niemand de daad ziet, word hij niet erkend in het daaropvolgende leven. Het is een doodzonde als je niet wordt gezien, want dan tel je niet mee.
Een wijs man zei ooit: beklim de berg om de wereld te zien, niet zodat de wereld jou kan zien.
Foto (fragment): Paula L. Lively
