Heftig. Zo voelt het als ik op sollicitatiegesprek moet komen. Een kruisverhoor van de politie is er niks bij. Op het bureau kun je je verschuilen achter het feit dat je van iets strafbaars wordt verdacht. Het idee is dat je daar alleen je argumenten voor je onschuld op tafel mag leggen. In de rest is de politie niet geïnteresseerd.
Maar tijdens een sollicitatiegesprek wordt je hele persoonlijkheid ter discussie gesteld. (Vaak hebben ze je al doorgelicht via Google Search). Klinkt misschien een beetje dramatisch, maar ik leg het uit.
Ga altijd op het aanbod in, als je geen koffie of thee wilt, vraag dan om water
Ze, je zit doorgaans tegenover een meerkoppige jury, beginnen eerst met een uitgebreide begroeting. Je kent het wel. Het gebruikelijke ‘kon je het makkelijk vinden?’ Vervolgens komt het beleefde kopje koffie of thee aan de orde. Volgens mij gaan ze ervanuit dat je nee zegt, want de keren dat ik hier ja op antwoordde, moest iemand een sprintje trekken om ergens een kopje thee voor mij te fixen.
Tip: ga altijd op dit vriendelijke aanbod in. Ook al wil je niks, vraag dan of je water mag. Ik kom hier later op terug.
Dan is het tijd voor de eerste echte vraag. Die valt vaak wel mee. Vaak iets wat je thuis al geoefend hebt. Denk aan het klassieke ‘we zijn erg benieuwd waarom je bij ons wilt werken’. Antwoorden lukt hier nog prima. Je weet immers zelf wel waarom je die functie ambieert.
Ergens in het gesprek leggen ze een aantal dilemma’s aan je voor
Even later in het gesprek voert men de druk op. Ze gaan vragen stellen over je cv. Ik krijg het hier op slag benauwd, omdat ik denk dat ze mij ergens mee willen pakken. Ik weet het, tikkie paranoïde, maar sinds ik ooit een rechter zoiets heb zien doen met een bewijsstuk ben ik op mijn hoede wanneer iemand tijdens een gesprek een A4’tje tevoorschijn trekt. (Mind you, ik was niet de verdachte)
Tip: dit is nou zo’n moment om een slokje van je water te drinken. Dat geeft je een paar seconden bedenktijd, precies genoeg om van de schrik te bekomen en te reageren als een normaal mens.
Ergens in het gesprek leggen ze een aantal dilemma’s aan je voor.
Tip: volg je gut-feeling. Niet te veel nadenken. Neem nóg een slokje water. Die twee seconden bedenktijd zijn mooi meegenomen.
Solliciteren, heb ik gemerkt, is weinig vernieuwend. Waarom moet je altijd tegenover een comité zitten? Zou het niet veel chiller zijn wanneer je gewoon een ommetje met iemand zou maken? Lopen ontspant. Dan hoef je elkaar ook niet de hele tijd zo akward aan te staren. Ideetje?
