Tegenwoordig ben ik drie dagen in de week juf in een Drents dorp. Vind ik heel erg leuk om te doen en ik voel me zelfs een soort van medium-volwassen. Het enige nadeel is dat ik om iets over zevenen al in de bus moet zitten. Vroeg opstaan is iets wat ik eigenlijk nooit wil doen, tenzij ik ’s ochtends een walk of shame kan pakken. Dan hoop ik altijd dat er nog enkele procenten batterij in mijn telefoon zitten en ik dus mooie selfies naar m’n vrienden kan sturen. Even laten merken dat ik nog steeds studentikoos leef en niet alleen maar ’s avonds lessen aan het voorbereiden ben. Dit terzijde.
Rond 7 uur is er van alles gaande, ik heb al eens mensen een braakje zien leggen op het Zuiderdiep
Ik smul ontzettend van mijn bustocht in de ochtendlijke uren. Als ik eenmaal in de bus zit en rustig aan een ontbijtje knabbel, kijk ik om mij heen. Het begint met een rondrit over de Grote Markt. Daarna pakt de bus een rondje binnenstad, die eindigt in paar fraaie reuzenzwaaien over de busbanen en –lanen voor het station, daarna die heerlijke zoef de grote weg op, op naar de provincie.
Rond zeven uur is er van alles gaande in de binnenstad. Mensen wandelen naar huis, er wordt getongd bij de geparkeerde fietsen en ik heb al eens mensen een braakje zien leggen op het Zuiderdiep. Supermarkten maken zich op voor een nieuwe dag en ik zie fanatieke burgers hardlopen of de hond uitlaten voordat ook zij naar hun werk vertrekken. Op zulke momenten voel ik dat ik leef, omdat ik de dag zo mooi meepak. Maar eigenlijk zit ik net als die hardlopers en honden in een ritme, minus het bewegen.
Veel mensen om mij heen zijn inmiddels begonnen met écht werken. Het afstuderen was een klusje tussendoor, maar nu zijn ze allemaal naar het westen verhuisd. Zij, die nu een écht leven in de randstad hebben, missen dit waarvan ik zo geniet. Maar, denk ik dan, wat mis ik? Ben ik niet al te lang aan het rondhangen in Groningen? Moet ik niet eens weggaan hier, om ook dat échte leven op te gaan pakken?
Nee, denk ik terwijl ik m’n pakje Optimel leegdrink, zij missen het ontwaken van een stad die wakker wordt als een dorp. Als ik dat dorpsgevoel dan de hele dag moeiteloos heb vastgehouden in het Drentse dorp waar ik werk, rijd ik ’s avonds weer naar een wervelende stad. Groningen.
