Leugens die een newbie Groninger student niet kent. Eén derde van Groningen bestaat uit studenten. Dan denk je misschien dat die studenten keurig over Groningen zijn verspreid. Maar de volgende leugen wil dat ze op de Korreweg wonen. Allemaal.
Ook stoplichten zijn in Groningen een leugen. Waar ik eerst braaf stopte op de Oude Ebbinge, heeft zelfs de politie geen moeite meer met door rood rijden terwijl je met je headphones keihard muziek luistert en je moeder appt dat je niet weet of je nou zwanger bent of dat je gewoon weer bij Hasret hebt gegeten. De politie te paard is natuurlijk ook een leugen.
Ik ken de leugens van de bestwil die me influistert dat een maaltijd overslaan alleen maar tijdwinst is
Of nou ja, de belofte sucks. ‘Als we naast ons paard staan, mag je ’m aaien.’ Dat staan ze nooit. Zo vaak opgelicht. Een leugen is de waarheid die vergeten is wat haar waarde is. Superdiep dit, Winschoterdiep.
Ik kan me altijd heel goed identificeren met de leugen, omdat ik mezelf af en toe voorlieg dat ik mijn studie leuk vind. Ik ken de leugens van de bestwil die me influistert dat ‘een maaltijd overslaan alleen maar tijdwinst is’ en ‘ik mijn uurtjes slaap morgen weer terugpak’. Of nog erger, als ik mezelf op de twaalfde van de maand op de mouw speld: ‘Ja! We gaan sowieso stappen! Ik heb nog veertien euro en het is al bijna de 24-ste.’
En juist omdat de waarheid zich niet meer realiseert hoeveel ze waard is, en ik mezelf te vaak betrap op dergelijke dingetjes denk ik wel eens dat ik niet meer weet wat de waarde van mijn ik is. In andere woorden: ik ben de waarheid en zo nu en dan vergeet ik dat het zonde is dat ik ga stappen met maar veertien euro. Ik, de waarheid, vergeet dan dat gaan slapen het beste is, ondanks dat ik aan m’n album moet werken. Maar hoe waar mijn leugens ook lijken, uiteindelijk komt het spreekwoord om de hoek. Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel.
