Tussen de bedrijven door probeer ik mijn leven te beteren. En dan bedoel ik niet vaker sporten, gezonder eten of minder roken. Dat soort onzin irriteert me mateloos en is uiteindelijk alleen maar bedoeld om jezelf een goed gevoel of een goed imago te geven. Dat is niet hoe je een leven betert.
Sinds enkele jaren hangt er een papiertje aan de muur van m’n slaapkamer. Lichtgroenig, met de tekst Een leven redden, je hebt het in je. De flyer kreeg ik ooit in mijn handen gedrukt en hij belandde aan mijn muur wegens de formidabele spreuk. Het gaat namelijk over het doneren van organen. Vrij letterlijk heeft ieder gezond mens de mogelijkheid om met datgene wat zich in hem bevindt een leven te redden.
Mijn oudtante wilde zich niet laten cremeren, omdat je ‘de pijn zelfs in de dood nog kunt voelen’
Ik kijk naar dat papiertje op dagen waarop het regent. En op de ochtenden waarin de alcohol mijn hersenen geselt. Er rust een vreemdsoortige troost in de tekst. Toch heb ik er nooit veel aandacht aan besteedt. Donor was ik niet, tot een week geleden. Ik pakte het formulier, ging naar de website en logde in. Hier kreeg ik de keuze welke organen ik zou willen doneren. Mocht mijn lichaam na mijn overlijden in een redelijke staat verkeren, dan is de oogst: alvleesklier, bloedvaten, botweefsel/kraakbeen/pezen, darmen, hart, hartkleppen, huid, lever, longen, nieren en oogweefsel. Ik heb de mensheid veel te bieden.
Op momenten dat ik ontsnap aan de waan van de dag is het mogelijk om verder te kijken. Hierdoor was het mogelijk om donor te worden. Wat me er tot nu toe van weerhield om mijn lichaam na mijn dood open te laten snijden is een irrationele gedachte die zich heeft gevormd in mijn kinderjaren. Jaren geleden, tijdens de begrafenis van mijn moeder, sprak één van de vele zussen van mijn oma tot ons. De herinnering is troebel, maar ik kan me herinneren dat ik in een groepje volwassenen mee stond te praten. Mijn oudtante bezwoer me dat ze nooit voor een crematie zou kiezen, omdat je ‘de pijn zelfs in de dood nog kunt voelen’. Als je het vuur voelt, waarom dan niet het verwijderen van de darmen, zo dacht mijn kneedbare kinderbrein.
Inmiddels ben ik groot en wijs en snap ik dat het verwijderen van organen na de dood geen pijn met zich meebrengt. Er zijn tal van praktische bezwaren en religieuze overwegingen waardoor iemand zijn of haar organen niet wil afstaan.
De meest voorkomende reden is helaas luiheid: mensen die net als ik er nooit tijd of zin in hebben gehad. Maar het is helemaal niet moeilijk, geloof me, het is zo gepiept. Even inloggen met je DigiD, selecteren wat er uit je geplukt mag worden en klaar is kees. Waar wacht je nog op?
