Eén van die dingen waar je als nieuwe docent aan moet wennen, is het buiten werktijd tegenkomen van studenten. Vermomd als kassameisje, pizzabezorger of serveerster staan ze opeens voor je neus. Voer je net een kinderachtige discussie met je vriendin, zie je vanuit je ooghoek twee studenten koffiedrinken. Sta je bezweet in de fitness te squatten, vang je via de spiegel dezelfde blikken als tijdens les. Meestal zijn deze buitenschoolse ontmoetingen dan ook een beetje ongemakkelijk.
Waar je normaal met een nieuwe baan een paar collega’s wint, krijg je als hbo-docent gelijk tweehonderd personen die je ‘van het werk’ kent
Het contact met studenten tijdens colleges is absoluut één van de leukste aspecten van mijn baan en dat het bestuur van de studievereniging ons elke maand uitnodigt om even langs te komen op de borrel is een fijne secundaire arbeidsvoorwaarde. Op zulke momenten ben ik voorbereid, maar wanneer ik net uit het dompelbad van Sauna Peize klim heb ik minder behoefte aan het oog in oog staan met een student. Het zijn er ook zo veel. Waar je normaal met een nieuwe baan een paar collega’s wint, krijg je als hbo-docent gelijk tweehonderd personen die je ‘van het werk’ kent.
Regelmatig kom ik ze tijdens het stappen tegen. Deze week weer in de Warhol. ‘Hé meneer! Wat doet u hier?’ Tja, ik gebruik deze bar al tien jaar als toevluchtsoord om te dansen wanneer de andere kroegen sluiten. Wat doe jij hier? Terwijl ik faal iets gevats te zeggen, besef ik dat mijn vijfde biertje ook al weer een paar uur geleden is genuttigd. Ik probeer me beleefd af te wenden als ik de grote pupillen zie, de knarsende kaken. Ik besef dat hij zich waarschijnlijk een stuk ongemakkelijker voelt dan ik. ‘Zal ik een glas water voor je meenemen?’, vraag ik voordat ik naar de bar loop. Hij knikt ja, maar als ik terugkom is hij verdwenen.
Davey Schippers is docent op het Instituut voor Communicatie, Media & IT
