Ik ben een boek gaan schrijven over een onderwerp waarvan ik niks weet. Met als doel zingeving te vinden terwijl ik het boek schrijf. En misschien kan dat boek ook anderen helpen om zingeving te vinden. Zingeving is conform Maslows behoeftehiërarchie het laatste doel dat een mens drijft. Zelfverwezenlijking. En het betekent voor iedereen wat anders, leerde ik al terwijl ik mijn eerste pagina’s schreef.
De behoefte aan zingeving of zelfverwezenlijking ligt voor mij in het verlengde van mijn werkelijke behoefte: gezien worden. In de tijd waarin ik stopte mijn opleiding (ik zit in het derde jaar, maar heb nog niet alle punten voor m’n propedeuse binnen), besloot ik wederom van koers te veranderen.
Ik hoop dat ik, nadat ik de laatste punt heb gezet, snap waar mijn boek over gaat
Varen op open water zonder kompas. Dat is waar het boek over gaat. Nou maar hopen dat m’n achternaam Columbus is. Ik ben onrustig. Ik vind geen rust in het feit dat ik nu weken achtereen alleen kan zijn. Sterker nog, het is het gebrek aan externe invloeden dat de onrust creëert, leerde ik toen ik doelloos door de winkelstraat slenterde te midden van iedereen en niemand. Ik schrijf het op in mijn boek: ‘zelfredzaamheid of zelfverwezenlijking komt niet voort uit eenzaamheid, maar uit het onderscheid dat men maakt ten opzichte van een groep.’
Ik leerde dat ik wellicht verwend ben. Dat ik zoveel tijd heb dat ik me druk kan maken over het laatste stadium van de behoeftepiramide. Kennelijk dringt niet tot me door dat al wordt voorzien in de meer fundamentelere behoeften. Ik leef niet in hongersnood, om maar een zijstraat te noemen. Ik beschouw het als een kwestie van geluk. Ook dat schrijf ik op. Ik zet het allemaal op papier, in de hoop dat ik na de laatste punt in het boek over een onderwerp waarvan ik niks weet, misschien mijn eigen boek zal snappen. Ik hoop alleen dat dat boek snel uit is. Misschien komt het er wel nooit.
Als het boek er ooit komt, dan hoop ik op de herkenning van weinigen. Niet op erkenning van velen.
