Heel veel studenten zijn bang voor de scriptie. Elke keer als iemand die ik ken eraan begint, verdwijnt hij of zij om de één of andere reden even van de aardbodem. Avonden rondhangen zit er sowieso niet in. En als je erin slaagt een korte koffiepauze van ze te stelen, zie je de dood bijna uit hun ogen stralen.
Je kunt je wel voorstellen wat mijn verwachtingen waren voor mijn eigen scriptie. Die hadden een kleine boost gekregen toen ik in de zomervakantie enthousiast kon vertellen dat ik aan m’n scriptie mocht beginnen. Ik kreeg alleen maar knikjes vol medelijden terug.
‘Als je niet hard wilt werken’, zei ik, ‘dan doe ik het liever alleen’
Vroeger verslond ik de hoe overleef ik-boeken van Francine Oomen (kent iemand ze nog?). Nu zou ik best wat tips kunnen gebruiken. Ik zou graag wat leven willen uitstralen, maar na twee weken lijkt het al een klein beetje alsof ik aan het verdrinken ben.
Ik heb wel geluk. Bij Voeding en Diëtetiek werk je voor je scriptie in tweetallen en op het laatste moment vond ik een koffieliefhebber. Toen ik bericht kreeg dat er iemand was die mijn onderwerp, duurzaamheid, ook interessant vond, was ik sceptisch en een afwerend.
‘Ik wil dit heel graag gewoon afmaken’, zei ik, ‘dus als je niet hard wilt werken, dan doe ik het liever alleen.’
Oeps.
Misschien word ik wel een soort van koffie-vampier met zwart goud dat door mijn aderen stroomt
Gelukkig wou hij dat wel. En toen hij een meeting bij de Coffee Company een goed idee vond, wist ik dat dit een mooie samenwerking zou worden. Als je dan toch maanden lang in een kelder naar een schermpje moet zitten staren, kun je dat maar beter samen met vele liters koffie doen, toch?
Misschien word ik wel een soort van koffie-vampier met zwart goud dat door mijn aderen stroomt. Misschien vallen de donkere wallen onder m’n ogen niet meer op wanneer ik over een half jaar weer boven de grond kom in het zonlicht, dat zal afkaatsen op mijn schitterend witte huid. En misschien, heel misschien, leef ik dan nog.
