Na m’n eindexamen op de middelbare school had ik een beetje stress. Heb ik het wel goed genoeg gemaakt? Heb ik wel genoeg geleerd? Had ik er niet meer aan kunnen doen? Stiekem wist ik wel dat ik de examens goed had gemaakt, want ik schreef al m’n antwoorden ook op een kladblaadje, zodat ik thuis kon nakijken of ze goed waren. Ingekopt. Lekker.
Stappen op donderdag zit er niet in, vrijdagochtend om zeven uur moet ik bammetjes smeren
Nu heb ik een vergelijkbaar gevoel, maar wel iets rustelozer. Mijn stageportfolio is ingeleverd, m’n scriptie ook. Ik kan niets anders dan wachten op de uitslag. Maar dit keer kan ik geen toetsen nakijken. Mijn lot ligt in het handen van de beoordelaars. Ik heb vakantie. Voor even. Even een concert meepakken, mijn geld uitgeven in de plaatselijke horeca, winkelen en flink Netflix inhalen. Dit leven kan ik wel even volhouden. Al moet ik wel toegeven dat ik ondertussen ook al een soort van voor de klas sta. Beetje invallen her en der. Solliciteren. Het burgerleven roept me. En ik ben het bijna aan het omarmen. Het beangstigt me. Ben ik er wel klaar voor? Wil ik wel burgerlijk zijn? Kan ik dat wel aan?
We moeten het niet overhaasten allemaal, terminaal gaan is ook gaan
Geld is leuk. Net als het ontbreken van studiestress. Al raak ik nu gespannen van het idee dat ik op donderdag niet de stad in kan gaan. Ik moet op vrijdag al om zeven uur mijn bammetjes smeren, om daarna heerlijk aan het werk te gaan. Gelukkig duurt dit maar een half jaar, want ik heb me aangemeld voor een pre-master. Nog twee jaar studeren, twee jaar in de studentikoze sferen. We moeten het allemaal niet overhaasten. Terminaal gaan is ook gaan. Studeren kun je leren. Burgerlijk zijn doet vooral veel pijn. Oké. Bid even voor mij en mijn scriptie. Hopelijk ben ik snel klaar op de Hanzehogeschool. Het is net de havo.
