Parijs, 15 april 2019. Een vlammenzee die bijna niet echt lijkt te zijn: groot en fel, een woest, veelkoppig monster. Eerder een beeld uit een Hollywood-film dan een barre werkelijkheid. Als de nieuwsartikelen aan me voorbijvliegen, kan ik niet anders dan vaststellen dat het toch echt waar is: de Notre-Dame staat in brand. Mijn eigen connectie met de kathedraal is niet groot, toch voelt het pijnlijk om een plek met zoveel geschiedenis af te zien branden. Zoveel herinneringen van zoveel mensen en de simpele gedachte dat het zo allemaal weg kan zijn. De Notre-Dame zou voortaan in vele foto’s, boeken en films terugkomen, maar erin rondlopen en de muren aanraken… dat is verleden tijd. Tenminste, dat dacht ik.
Dat er zo snel zo veel geld werd ingezameld, geeft me een beetje een raar gevoel
Ik was met stomheid geslagen door het idee van de heropbouw, maar dat is toch echt het plan. Sterker nog, binnen enkele uren waren er honderden miljoenen euro’s ingezameld. Rijke families en mensen die hoe dan ook de kathedraal weer in volle glorie hersteld willen zien. Dat is oké, natuurlijk, ze mogen zelf bepalen waaraan ze hun geld aangeven. Ik denk ook dat veel mensen blij zullen zijn dat de Notre-Dame weer in ere wordt hersteld, maar dat er zo snel zo veel geld werd ingezameld, geeft me een beetje een naar gevoel.
Want laten we eerlijk zijn, er zijn grotere problemen in de wereld. Frankrijk alleen al heeft 140.00 daklozen en 8,8 miljoen mensen die onder de armoedegrens leven. Nogmaals, niet dat er iets mis is met geld geven aan Notre-Dame, maar hoeveel mensen zou men dat geld kunnen helpen?
Ik vraag me af wat er zou gebeuren als de Martinitoren in brand zou vliegen
Het schetst een lelijk beeld van de wereld. Een beeld waarin er een overvloed aan rijkdom is, maar zo oneerlijk verdeeld. Ik vraag me trouwens ook af wat er zou gebeuren als de Martinitoren in brand zou staan. Zouden we allemaal opstaan om hoe dan ook het symbool van de stad proberen te redden? Of rouwen en weer met onze dag verder gaan?
