Corona-proof hospiteren, dat is pas écht vreselijk

Ik woon nu drie jaar in hetzelfde huis met drie andere meiden. Met twee al sinds het begin, de ander kwam er twee jaar geleden bij.

We zijn een hecht huis, zoals ze dat noemen. We leven met elkaar mee. Voordat corona en de daarbij behorende maatregelen er waren, hadden we allemaal mooie plannen. Evita wilde een eigen huisje kopen. Linde zou een jaar naar het buitenland gaan voor haar studie en Mette wilde een half jaar naar Berlijn. Ik zou op zoek naar iets anders moeten. Want alleen in dit huis ‘opnieuw’ beginnen, leek me niks.

 Hospiteren is verschrikkelijk, ik begon steeds meer aan mezelf te twijfelen

Evita heeft inmiddels een huisje gekocht. Lindes buitenlandplannen zijn echter van de baan, en die van Mette zijn nog niet honderd procent zeker. En ik blijf dus gewoon nog even hier. Maar we moeten dus wel op zoek naar een nieuw huisgenootje.
Toen ik zelf moest hospiteren vond ik dat echt verschrikkelijk. Elke afwijzing peuterde weer een stukje van mijn zelfvertrouwen af en ik begon steeds meer aan mezelf te twijfelen.
De eerste keer dat ik aan de andere kant van de lijn stond was ook geen prettige ervaring. Wat ik van tevoren wel had gedacht, bleek waar te zijn: iemand uitkiezen is een grote vleeskeuring. Als je meer dan honderd berichtjes krijgt, heb je gewoon de mogelijkheid om mensen niet te kiezen omdat hun naam je niet bevalt.

Nu is het de bedoeling dat we iemand kiezen. Maar wie?

In deze tijd wilden we graag een corona-proof hospi doen, dus via Skype. Dat is pas écht verschrikkelijk.
‘Kun je me goed verstaan?’
‘Sorry, wat zei je?’
We halen namen door elkaar, we knikken ja wanneer we er niks van verstaan.
Nu is het de bedoeling dat we iemand kiezen. Maar wie? Na goed overleg en een tweede FaceTime-sessie hebben we toch een nieuw huisgenootje kunnen kiezen.
Toen ze langskwam om de kamer in het echt te bekijken, klikte het gelukkig meteen. Dat is altijd even afwachten, natuurlijk. En als alles gaat zoals we denken, mogen we over twee maanden weer op zoek naar een nieuw huisgenootje.

Foto (fragment): Hannah Lim