Je kind naar de kunstacademie. In eerste instantie misschien niet iets waar ouders om staan te juichen. Toen ik vorig jaar op de Open Dag van Minerva was, vroeg een bezorgde vader mij of ik wel echt een vak leerde? Of ik vertrouwen had in mijn toekomst?
Afgelopen week zag ik Tegenlicht, de aflevering De Mensen Van Nu. Hierin werd goed onder woorden gebracht wat er ook in mijn hoofd omging: het volgen van een opleiding, welke opleiding dan ook, vertaalt zich niet langer één op één in een goede baan, dus een goed inkomen, dus een goed pensioen en daarmee een gelukkig leven.
De bezorgdheid van de vader komt uit twee dingen voort: de liefde voor zijn dochter en het redeneren vanuit de oude wereld waarin een bepaalde opleidingskeuze zekerheid kan garanderen. Die zekerheid is verdwenen, en daarmee is dit oude denken onmogelijk geworden. Maar dat betekent nog niet dat jongeren onzorgvuldig met de opleiding(keuze) moeten omgaan. Nee, voor het geld hoeven ze het niet te doen, maar ze krijgen wél noodgedwongen de vrijheid om na te moeten denken wat er dan belangrijk voor hen is binnen een opleiding. Voor mij werd het de kunstacademie, voor een ander is dat verpleegkunde.
Wij zijn kindjes van de crisis, de autodidactische generatie. Ja, we volgen een opleiding, maar elke andere interesse vervullen we zelf. Op pinterest leer ik hoe ik m’n dooie punten bijknip, zelf mascara maak en hoe ik van een deur een tafel kan maken. Via youtube leer ik gebarentaal en veganistisch koken. Bij de bieb haal ik boeken over cryptologie en algebra. Het ene leer je in vijf minuten, het andere in vijf jaar.
Iets kunnen wordt steeds meer een kwestie van iets echt willen.
Derdejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.
