Dames en heren, jongens en meisjes… Het grote aftellen is begonnen! Het moment waar je vier jaar naar toe hebt gewerkt, het komt steeds dichterbij… (*tromgeroffel*) … het is tijd ooooooom af te studereeeeeen! De welbekende laatste loodjes, de eindsprint, de dagen zonder slaap en gezonde voeding, ze zijn daar!
De stroom valt uit, al m’n promotoren zijn ziek en ik ga per ongeluk dood
Oké, nu even zonder poespas. Wat is afstuderen ontzettend eng! ’s Nachts droom ik over dingen die goed en fout kunnen gaan. Ik heb de traditionele ‘vergeten kleren aan te doen op m’n examen’-droom nog niet gehad, maar de volgende scenario’s kwamen al langs: de stroom valt uit en daardoor moet ik een half jaar wachten met examen doen, ik ga per ongeluk dood, al m’n promotoren zijn ineens ziek, er is iets in het nieuws over grote zeeschildpadden. Ik weet niet precies waarom dat laatste ook maar iets van doen heeft met afstuderen, maar in mijn droom was het heel duidelijk: grote zeeschildpadden betekent: bye-bye examen.
Ondertussen gaat mijn hoofd twee kanten op. De rationele Marie zit, met een smoothie voor haar neus, een spijkerbroek en streepjestrui aan, driftig op een laptop te monteren. De andere Marie draagt een joggingbroek met vlekken (thee? ketchup?), ze eet kaasflips, zuigt op haar duim en kijkt vanuit een hoekje van de bank doelloos in het rond. Oké, dit zijn de uitersten, maar uitersten lenen zich er nu eenmaal goed voor het maken van een punt.
In 168 hele uren kan ik prima één stuk van vijftien minuten monteren, komt goed!
Rationele Marie: ik zit te monteren aan mijn eindwerk, een vrije interpretatie van wat een documentaire kan zijn. Ik neem een slokje van mijn smoothie. Ik kijk in mijn organizer: nog een week, dat is dus zeven dagen, dat is zeven keer 24, dat zijn dus 168 uren hele uren. In 168 hele uren kan ik prima één stuk van vijftien minuten monteren. Ik geef toe, het zijn in werkelijkheid vijf filmpjes van vijftien minuten die tegelijk worden getoond, maar dan nog, dat kan prima. Hé, ik kan dit weekend zelfs een dagje niksen en ook iedere dag op een normaal tijdstip naar bed. Daarnaast, ik heb het de afgelopen vier jaar niet slecht gedaan, dus het zou moeten lukken. Deze week maak ik het af, dan heb ik de rest van de volgende week om onverwachte technische dingen op te lossen. Komt goed!
Weet je hoeveel geluidsporen ik nog in elkaar moet zetten? VIER!!!
Joggingbroek-Marie: ik zou nu iets moeten doen, maar ik zit verlamd in het hoekje van de bank vieze kaasflips weg te stouwen. Ik moet nog zooooo ontzettend veel doen! Hoe ga ik dit in godsnaam voor elkaar krijgen? Weet je hoeveel geluidssporen ik nog in elkaar moet zetten! VIER! JA!! VIER!!! Een voice-over, de muziek, gesproken tekst en leuke bijgeluiden. Ik kan dit niet! Waarom heb ik dit bedacht?! Had ik eerder moeten beginnen? M’n visueel essay (kort door de bocht: kunstacademiescriptie) slaat ook helemaal nergens op. Had ik een ander onderwerp moeten nemen? En hoe zat het nou precies met die grote zeeschildpadden? Is dat een hint? Een voorbode? Dit wordt helemaal niks! Ik ga compleet af… en dan? En dan?
Mijn hoop is dat ik ergens tussen deze twee Maries blijf hangen en dat ze elkaar wat kunnen helpen, niet te rationeel, niet te dramatisch. Nog een week, we shall see…
