Vroeger, zo’n tien jaar geleden, fietsten meisjes gewoon over straat. De meesten letten op het verkeer, of ze keken in het rond. Anderen leken te dromen, ze staarden in een soortement leegte. Wat ging er in hen om? Zagen ze de geïnteresseerde blikken van de jongens niet, of meden ze die met een door routine gepolijst raffinement? Dat was de vraag voor duizenden door romantische visioenen bevangen jongelingen.
Het jaar 2013 geeft het harde antwoord. Niks geen raffinement, niks geen grandioos geacteerde geheimzinnige desinteresse. Die desinteresse was waarschijnlijk net zo echt als desinteresse maar kan zijn. Het meisje op de fiets zat in 2003 nog te wachten op haar grote liefde, de ware Jacob. Die verscheen zo’n vijf jaar geleden op het toneel. Het meisje van nu koestert hem in de palm van haar hand. Het meisje van 2013 is verliefd. Alle meisjes van 2013 zijn verliefd, op hun foon. Ze gaan er zonder de minste schroom of scrupules mee naar bed. O, was ik maar zo smart als haar foon, smacht de romantische jongeling van nu, buitenspel gezet door een piep-en-bliepdingetje.
Buitenspel. Ik geef toe, het is een belabberd excuus voor mijn gang naar de elektronicawinkel, maar ze is echt een schatje, mooi en lief, mijn spiksplinternieuwe LG G2, al is wat er in haar omgaat mij vooralsnog een raadsel.
De mooiste, de liefste, mijn eigen foon
