Ondergrondse vuilcontainers kunnen ook dienstdoen als milieuvriendelijke waterbuffers. Nicky, Enno en Bette bedachten het, werkten het idee uit en toverden de containerplaats ook nog even om tot een aangename plek.
Dit is wat je noemt drie, vier vliegen in één klap. Nicky Fokkema (20), Enno Pier (23) en Bette Alma (18) hebben grootse plannen voor een staaltje straatmeubilair dat nou niet echt bekend staat als een lust voor het oog, het oor en de neus: de ondergrondse vuilcontainer.
De tweedejaars Built Environment kregen zes weken geleden de opdracht om een voorziening te bedenken voor klimaatadaptatie, een aanpassing aan weersomstandigheden die voortkomen uit klimaatverandering.
‘Containers staan nu nog op plekken die niet uitnodigen tot een prettig verblijf’
Zo zullen er in Nederland periodes zijn waarop grote hoeveelheden regen vallen. Zoveel dat de rioleringen het water niet kunnen verwerken. Dat moet anders, maar hoe? Nicky, Enno en Pier, verzin een list!
‘We zijn gaan kijken in Paddepoel’, zegt Nicky. ‘Welk straatmeubilair komt in aanmerking? Na flink wat heen en weer gepraat besloten we ons te concentreren op de containers.’
Enno: ‘Het voordeel is dat ze goed over de wijk zijn verspreid. Ze bevinden zich vaak op plaatsen waar het water ook nu al het moeilijkst wegvloeit.’
‘Dat komt er nog bij’, zegt Bette, ‘het zijn geen plekken die uitnodigen tot een prettig verblijf. Hard materiaal, steen en metaal.’
Nicky: ‘En de rommel die er ligt, de stank.’
Enno: ‘In een omgeving die onprettig en rommelig is, gaan mensen zich minder netjes gedragen.’
De studenten losten al die problemen op met één goed doordachte oplossing.
Bette: ‘Allereerst de tegels. Op het looppad naar de container leggen we rainaway-tegels. Die zijn waterdoorlatend, maar de groeven zijn niet te diep, één centimeter. Daaromheen plaatsen we EBB-tegels die veel meer water doorlaten. Ze zien er zeer fraai uit, maar je kunt er niet op lopen omdat ze een onregelmatig profiel hebben met diepe groeven.’
‘Door het water naar een paar meter diepte te geleiden, kunnen we de grond daar nat houden’
Enno: ‘De rainaway-tegels laten drie liter water per tegel door, omgerekend 35 liter per vierkante meter. Maar, probleempje, alle tegels samen kunnen flink wat water afvoeren, maar bij extreme regenval zou het toch nog te weinig kunnen zijn. Daarom verzonnen we een afwatering op de container. Dat betekent dat het containergat dieper moet worden uitgegraven, waardoor er ruimte ontstaat voor een waterreservoir. Dat ís mogelijk, maar het is wel een investering.’
Nicky: ‘Vervolgens plaatsen we buizen in de bodem van het reservoir, zodat het water in de grond kan zakken.’
Enno: ‘Diepte-infiltratie.’
Nicky: ‘Dat is ook weer nuttig, want door de klimaatverandering wordt het risico op verdroging van de grond ook weer groter. Door het water naar een paar meter diepte te geleiden, kunnen we de grond daar nat houden.’
Naast dit ingenieuze en toch simpele idee verzon het trio een oplossing voor de onaangename geur en de aanblik. Zeg het met bloemen.
‘We zetten er een perk omheen’, zegt Bette, ‘lavendel, bijvoorbeeld, dat ruikt lekker en het ziet er gezellig uit. In zo’n omgeving gaan mensen zich netter gedragen.’
De uitwerking van dit idee leverde Bette, Nicky en Enno de eerste prijs op van de posterwedstrijd het symposium van Kenniscentrum NoorderRuimte op 17 januari.
Foto (vlnr): Tweedejaars Built Environment Bette, Nicky en Enno
