Sinds een jaar of drie spreek ik minder mensen in het echt dan via social media. Komt misschien door m’n levensstijl, maar wellicht ook door het gemak van whatsapp. Als ik klaar met je ben, switch ik naar een andere vriend of groep. En als die stilvalt, maak ik wellicht wel weer tijd voor je.
Schreeuwen doe je van oudsher IN KAPITALEN
Humor, sarcasme en andere ingewikkeldere taalstijlen zijn moeilijker over te brengen dan in het echt. Door de beperkingen optimaal te benutten, creëer je nieuwe regels voor intonatie. Schreeuwen doe je van oudsher IN KAPITALEN. Emojis helpen ook wel, enigszins. De interpretatie van de meeste gezichtjes zijn namelijk afhankelijk van de context. Ik heb meer nodig. Zo heb ik typetjes verzonnen. Bewuste stijl- en grammaticafouten voor het typetje in mij dat onverschillig wil zijn. Dan loopt ik bewust dingetsj aan te passe.
Whatsapp zelf zit ook niet stil, niet voor niets kun je dikgedrukte letters en cursieve tekst maken. Dat zijn inmiddels ook typetjes voor me. En de in het algemeen minst gebruikte emojis, zie je bij mij het meest.
Ik zou me vriende nooit claime op een bepaald merment van de dag
Zo personaliseer ik m’n online-persoon. Omdat die een belangrijker leven leidt dan mijn fysieke ik. Dat schept de vraag of ik wel zo lekker bezig ben zo. Is het wel gezond dat ik iets menselijks aan iets plats en banaals als een chat probeer te koppelen? Ik drop m’n vraag wel in een groepsgesprek. Of ik laat deze tekst aan iemand lezen door het linkje eventjes te delen. Dan kunnen ze me terugschrijven wanneer ze tijd hebben. Ik zou me vriende nooit claime op een bepaald merment van de dag. Ik zeik ook liever nie, maar van tijd tot tijd bent ik toch liever gewoon aan het lullen met gesproken woorden, want dit is ook nie ideaal hé.
