Dit is denk ik het allermooiste wat ik ooit heb meegemaakt. Het was 5 augustus, half drie in de nacht, toen een hotelmedewerker mijn zusje Doete en mij uit bed timmerde. Snel kleedden we ons aan in de warmste outfit die we bij ons hadden.
Het was zes graden. Buiten liepen we onze tante tegen het lijf. Zij sliep in de hut naast ons. Een uur later stonden we met z’n drieën bovenop de berg en keken we een grote zwarte diepte in. Boven ons schitterden ontelbaar veel sterren. Zoiets had ik nog nooit gezien.
Het was erg druk. We stonden hutjemutje met wel honderd anderen. Iedereen probeerde een goed plekje te bemachtigen. Omdat we ruim op tijd waren, stonden we mooi vooraan. Tegen het hek en naast een paal die diende als statief voor mijn camera. In het begin was het superonrustig. Iedereen had het koud en om de haverklap probeerde een local je iets aan te smeren. Een dikke winterjas, een muts of een deken.
Ik kon echt niet stoppen met foto’s maken, ik heb er wel honderd geschoten
Naarmate we er langer stonden, werd het steeds lichter en langzaamaan zagen we steeds duidelijker de contouren van de Bromokrater. Na dik twee uur koukleumen was de zon dan eindelijk op en wat we toen zagen was magisch. De kleuren waren elke minuut anders. Paars, roze, rood, oranje, geel, noem maar op. Zodra de zon op was werd het meteen rustig. De adrenaline kickte in en ik had het te druk met kijken en foto’s maken om het koud te hebben. Ik kon echt niet stoppen met foto’s maken. Ik heb er denk ik wel honderd geschoten.
Van de sterrenhemel boven de krater tot het moment waarop de zon zo warm was dat het leek alsof de krater in de fik stond. Dit zien, vanaf deze plek was echt een bucketlist-item. Ik voelde me daar op dat moment zo intens gelukkig, dat gevoel vergeet ik echt nooit meer.
Foto: Saar Speijers
