Hinke van der Werf rijdt in augustus de zwaarste paardenrace ter wereld, de Mongol Derby. Een duizend kilometer lange tocht dwars door Mongolië op halfwilde paarden. ‘Ik denk dat ik in mijn element zal zijn op de Mongoolse vlakte.’
Met haar haar nog nat van de ochtendtraining, zoekt ze een plek om rustig te praten in het Wiebenga. Docent Verpleegkunde Hinke van der Werf doet promotieonderzoek naar de gevolgen van het opgroeien met een chronisch ziek gezinslid voor jonge mantelzorgers. Daarnaast geeft ze vrijwillig les aan vluchtelingstudenten van Grotius, het programma voor statushouders die hoger onderwijs willen volgen. Maar dat is nog lang niet alles.
Ik wilde avontuur voor ik aan het grote-mensenleven begon. Ik besloot om als cowgirl te gaan werken, in the outback van Australië
Vijf jaar geleden deed ze in India onderzoek voor haar eindscriptie voor de master Sociologie. Omdat ze naast de sloppenwijken in Delhi meer van het immense land wilde zien, reisde ze met er met de trein doorheen. Tijdens de reis ontmoette ze een stel Australische jongens die India doorkruisten met een riksja om geld in te zamelen en aandacht te vragen voor de waterproblematiek.
Cowgirl in the outback
‘We hadden een connectie, ik deed onderzoek naar aan gezondheid gerelateerde problemen die samenhangen met vervuild water, zij zamelden geld in voor hetzelfde doel.’ In een riksja zag de 28-jarige boerendochter uit Friesland zich het kleurrijke dichtbevolkte land met nauwelijks onderhouden wegen níet doorkruisen, maar het zaadje was geplant. ‘Ik wilde avontuur voor ik aan het grote-mensenleven begon. Ik besloot om als cowgirl te gaan werken, in the outback van Australië. Ondertussen ontdekte ik via The Adventurists met hun motto Save the world through Adventures de langste paardenrace ter wereld, de Mongol Derby. Promoveren is topsport voor je hoofd. Om in balans te blijven zocht ik ook een fysiek doel.’
Gebroken been
Op de boerderij van haar ouders waar ze in de vakantie en weekenden vaak helpt met de kalfjes en de lammetjes, brak Hinke haar been. ‘Het heeft tweeënhalf jaar geduurd voor ik weer kon wat ik voor dat ongeluk op sportief gebied kon. In die herstelperiode volgde ik Nederlandse deelnemers aan de Derby, ik verzamelde verhalen, las de boeken en ik begon met een plan. Met mijn vriend heb ik vorige zomer door Canada gereisd en in het wild gekampeerd. We zijn allebei van de natuur en het avontuur. Vlak voor we naar huis gingen, heb ik me aangemeld voor de Mongol Derby. Onder het motto: voor je er één beëindigt moet er alweer een nieuw avontuur op de plank liggen. Ik denk dat ik in mijn element zal zijn op de Mongoolse vlakte. Mijn vriend zei: ze zoeken gekke mensen, dus je moet opvallen bij de selectieprocedure. Dat is gelukt.’
After searching for tigers in India, avoiding brown snakes in the Australian outback, teaching nursing students at university and helping refugees to start anew in Europa I am looking for a new story to tell over a campfire. Preferably a Mongolian campfire.
‘De hoofdtrainster van de Derby belde me op. Na een behoorlijk streng gesprek over paarden, stelde ze de cruciale vraag: doe je mee om te winnen of om de ervaring? “Ik zou liegen als ik zou zeggen: alleen voor de ervaring.” Dat bleek het juiste antwoord. Op 12 september, mijn verjaardag, kwam het verlossende woord, ik mocht meedoen. De hele trein heeft kunnen meegenieten.’
Ik heb de eed afgelegd als verpleegkundige, dus uiteraard ga ik helpen als iemand van een paard valt en medische zorg nodig heeft
Hinke kan meer dan paardrijden alleen. ‘Mijn kracht zit in verbinding maken met mensen, maar ook met dieren heb ik snel een sterke band. Als ik op mezelf ben aangewezen, zit ik op de toppen van mijn kunnen. Daar vertrouw ik op tijdens de race. Een uitdaging wordt het omgaan met dilemma’s die op mijn pad komen. Ik heb de eed afgelegd als verpleegkundige, dus uiteraard ga ik helpen als iemand van een paard valt en medische zorg nodig heeft. Ingewikkelder: help ik ook iemand die geen medische zorg nodig heeft in het heetst van de strijd?’
Vijf kilo bagage
Hinke gaat de strijd aan met sterkere en zwaardere deelnemers uit met name Amerika en Australië. ‘Inclusief de vijf kilo bagage die je maximaal mag meenemen, weeg ik niet meer dan zestig kilo. Ik ben keihard aan het trainen. Krachttraining, hardlopen en ik heb een personal trainer die met mij meekijkt. Ik train voor de halve marathon en natuurlijk rijd ik heel veel paard. Daarnaast volg ik in sportstad Heerenveen ECO-coaching waar ik nu al word geconfronteerd met mentale uitdagingen die me bewust maken van m’n handelen. Verder focus ik me op mijn uitrusting. Wat neem ik mee? Er mag vijf kilo mee, normaal zit er voor een weekendje Veluwe al het dubbele in m’n tas.’
Iedereen vindt de race stoer en cool, maar mijn ouders denken daar anders over en ik wil zeker niet aan hun angst voorbij gaan
Bij de uitrusting staat veiligheid voorop. ‘Iedereen vindt de race stoer en cool, maar mijn ouders denken daar anders over en ik wil zeker niet aan hun angst voorbij gaan. Mijn zusje heeft de Kilimanjaro beklommen en daar te veel van zichzelf gevergd waardoor ze een hersenbeschadiging heeft opgelopen. Daardoor ben ik me bewuster van de gevaren. Ondanks hun zorgen zullen mijn ouders mij niet in de weg staan bij het volgen van mijn dromen. Mijn lef en de drang naar avontuur heb ik immers van hen meegekregen. De les die ze meegeven is: blijf op je hoede tot je weer met beide benen op Nederlandse bodem staat.’
Dzjengis Khan
De route van de Mongol Derby gaat door de ruige natuurgebieden waarlangs de Mongoolse wereldveroveraar Dzjengis Khan in de dertiende eeuw zijn boodschappers liet rijden. De om en nabij veertig ruiters stappen ’s ochtends vroeg op een klein Mongools paard. Om de veertig kilometer passeren ze een horse station waar ze van paard wisselen en kunnen overnachten. ‘Je kunt je paard niet afjakkeren. Op ieder station wordt de hartslag van de paarden gecheckt en als die boven de 64 zit, krijg je een tijdstraf, die kan oplopen tot twee uur. In de karavaan rijden artsen en dierenartsen mee. Ze behandelen niet alleen de ruiters en de paarden, maar ook het vee en de mensen die ze onderweg tegenkomen. De ruiter die als eerste een horse station bereikt, mag ook het eerst een vers paard kiezen. Met je westerse kennis is het echter onmogelijk om te bepalen welk dier een goed Mongools paard is. Ik wil daarvoor de hulp van de Mongoolse herders inroepen. Het paard niet te wild zijn, maar wel snel.’
Artsen Zonder Grenzen
Met de Mongol Derby wil Hinke geld inzamelen. Een deel van het geld gaat naar Cool Earth, een organisatie die stukken regenwoud koopt. De rest is voor Artsen Zonder Grenzen. ‘Geld is niet het belangrijkste. Ik wil vooral steun en die krijg ik op allerlei manieren. De één wil een keer met me meetrainen, de ander spreekt met me over heel andere dingen om het ook los te kunnen laten. Mijn netwerk is ontzettend belangrijk, zonder kan ik niet. Ik wil deze race rijden voor mezelf, niet om iets te bewijzen. Met z’n allen de wereld een beetje mooier maken, het maakt niet uit met welk avontuur of actie. Uit je comfortzone stappen, je kunt zoveel meer dan je denkt. De reis is al gelukt, of ik het nu ga halen of niet.’
Wil je Hinke volgen of Artsen Zonder Grenzen (financieel) steunen, klik dan hier voor meer informatie.
Mongol Derby
De Mongol Derby is een jaarlijkse paardenrace van duizend kilometer over de steppe van Mongolië. In augustus moeten de ongeveer veertig internationale ruiters de route binnen tien dagen afleggen. Ze mogen maximaal vijf kilo bagage meenemen en zijn geheel op zichzelf aangewezen. De wedstrijd is gebaseerd op Dzjengis Khans legendarische post-systeem waarbij ruiters elke veertig kilometer van paard wisselden en overnachtten bij herders (of ze sliepen onder de sterren). Op deze manier konden boodschappers van Kharkhorin in enkele dagen naar de Kaspische Zee galopperen. Dit legendarische systeem is in 2009 nieuw leven ingeblazen door de Britse organisatie The Adventurists.
