Gevloekt, getierd, gescholden, beetje gehuild en keihard gelachen. Het is allemaal de revue gepasseerd. Nee, ik heb het niet over de Elfstedentocht, die kan me gestolen worden. Ik heb het over, ik kan het woord al bijna niet meer horen, De Werkbespreking. Morgen moeten wij theaterstudenten eraan geloven.
De laatste dagen bestaan voornamelijk uit printen, opplakken, bijwerken et cetera. Gelukkig heb ik alles afgekregen. Ik dacht nog heel naïef: wie weet sla ik het grote stressmoment dit jaar wel over. Ach meisje, doe toch niet zo dom!
Deze keer was het de beamer, het zou ook eens níet aan de apparatuur liggen. In alle drukte was de beamer wel/niet geregeld. Morgenvroeg gaan we dat nog proberen recht te zetten en mocht het niet lukken, dan lukt het niet. Al m’n werken zijn netjes opgehangen en ik weet wat ik wil gaan zeggen. Ik zie dingen die ik anders had willen doen, maar ook een aantal werken waar ik erg blij mee ben.
Terwijl iedereen als een kudde drukke miertjes bezig is, vraag ik me af hoe ik over vijf of tien jaar naar mijn werk zal kijken. Is het dan een koddige poging geweest? Past mijn werk ineens binnen een stroming waarvan we nu nog niet weten dat we erin aan het ronddobberen zijn? Welke stroming wordt kenmerkend voor onze generatie? Want, zoals onze koningin Beatrix maandag zei, het is tijd voor een nieuwe generatie. En ja, ik weet dat het koningshuis bakken met geld kost, en ja, dat vind ik ook belachelijk. Maar, noem me een mietje, ik vond haar toespraak ontroerend en ze had hier absoluut gelijk.
Ik zou eigenlijk nu al wel willen weten wat de geschiedenisboeken over ons gaan zeggen. Nu eerst maar eens zorgen dat die historici überhaupt iets te schrijven hebben.
Tweedejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.
