De afgelopen weken ben ik fulltime met mijn scriptie bezig. Dat is best eentonig werk. Daarom maak ik tussendoor vaak een wandeling. Even de gedachten verzetten. Tijdens zo’n wandeling vroeg ik mij ineens af…
… waarom heb ik voor de ene leerkracht meer sympathie dan voor de andere? Wat zou daarvoor een reden kunnen zijn?
Gelijk moest ik terugdenken aan de brugklas. Ik kreeg muziekles van een meneer met grote donkere wenkbrauwen en een chronisch slecht humeur. Hij straalde zo weinig plezier uit dat het aanstekelijk werkte en ik ongeïnteresseerd in het schoolbankje onderuit zakte. Met pijn en moeite sleepte ik er zesje uit. Natuurlijk was het niet allemaal de schuld van meester Brompot, want ik was ook niet altijd de makkelijkste puber, maar toch.
Loes Heitling maakt korte metten: hup, de vloer op en zingen en dansen maar
Plezier in je werk hebben en dat uitstralen, daar scoor je echt bonuspunten mee. Hoe het wel moet bewijst Loes Heitling van de Pabo. Ik kan niet zingen en een instrument bespelen doe ik ook al niet, maar dat maakt Loes helemaal niet uit. Ze leert je de basics met liefde en passie (en dan bedoel ik niet de broodjes die Albert Heijn onder die naam bakt).
Wanneer de aspirant-juffen en een enkele -meester voor het eerst het muzieklokaal binnenkomen, zijn ze wat stijfjes en afwachtend, maar daar maakt Loes direct korte metten mee. Hup, de vloer op en zingen en dansen maar. En zie hoe het uitpakt. Tijdens m’n laatste kleuterstage pakte ik de bongo en begon er lekker op los te slaan. Wanneer ik stopte moesten de leerlingen zo snel mogelijk gaan zitten. Een concentratie-spelletje dat altijd leuk blijft en waarmee je veel kunt variëren. Het is leerzaam, de leerlingen hebben plezier en zelf houd ik de lol er ook in.
