Voor mij ligt een stapel boeken, een nieuwe plaat en een hoeveelheid snoep die tot acute diabetes kan leiden. Sinterklaas is langs geweest en ik ben goed bedeeld.
De laatste jaren lijkt het opstellen van een verlanglijstje steeds moeilijker te worden. Voor mijn gevoel heb ik al alles wat ik zou willen. Ik heb geen minimalistische levensstijl waarmee ik met zo min mogelijk spullen door het leven probeer te gaan. Werp op een willekeurige dag een blik op mijn kamer en een vergelijking met het hok van een hoarder is snel gemaakt.
Als ze mijn verlanglijst zagen, moeten m’n ouders ernstig hebben getwijfeld over hun opvoedkundige kwaliteiten
En toch is het opstellen van een verlanglijstje moeilijker geworden. Ik heb het idee dat dat komt door het studentenleven en het ouder worden an sich. Als student op kamers heb je wat minder te besteden, dan vroeger bij je ouders thuis. Wanneer je dan één keer per jaar cadeautjes mag uitkiezen, lijkt dat onwerkelijk gul. Die luxe werkt dan verlammend.
Vroeger was het wel anders. Ik kan me goed herinneren dat ik ellenlange lijstjes maakte vol speelgoed dat ik van de goedheiligman zou willen ontvangen. Het volledige Intertoys-speelgoedboek spitte ik van voor naar achter door om ervoor te zorgen dat ik niks zou missen. Tegenwoordig vraag ik me weleens af wat mijn ouders gedacht moeten hebben wanneer ze zo’n lijst ontvingen. Ik neem aan dat ze ernstige twijfels over hun opvoedkundige kwaliteiten hadden, aangezien zo’n lijst toch een duidelijk teken was van een veel te begerige geest.
Op pakjesavond was ik die hele lijst trouwens grotendeels vergeten. Als de pakjes maar groot waren, dan was het al goed. Waarschijnlijk draaide het meer om de beleving, dan om de werkelijke cadeaus. De beleving gaat bij het ouder worden misschien weg, maar de tevredenheid blijft. Misschien nog wel meer dan ooit tevoren. Ook dit jaar ben ik een zeer, zeer tevreden man.
