En dat was het dan. De Worteldagen liggen weer achter ons. Twee weken theater gemaakt, twee weken regen, twee weken kampvuur en twee weken corvee. Twee weken blijkt best lang te zijn. Je krijgt een nieuw dagritme en ik raakte compleet gewend aan de weidse dorpse rust. Ook blijk ik in staat om een eigen plek van enkele vierkante meters te hebben. Hierdoor voelt de ruimte waar ik woon in Groningen als… laten we niet overdrijven… Versailles.
In deze twee weken heb ik geleerd, genoten en gevloekt.
Geleerd dat wanneer je volledige vrijheid hebt om iets te maken, grenzen stellen het eerste is dat je moet doen. Geleerd om met veertig verschillende meningen om te gaan, hoe maak je de afweging? Waar luister ik naar en wanneer ben ik koppig? Genoten heb ik van een prachtige locatie en een keitoffe samenwerking. Genoten van het moment dat Anne en ik elkaar aankeken en dachten: shit, dit is het! En van het moment dat we over onze eigen angsten heenstapten en vol overtuiging besloten: alles voor de kunst, hetgeen zowel een zegen als een valkuil bleek. Genoten van alle knotsgekke theatermensen.
Gevloekt op alle knotsgekke theatermensen. Gevloekt op de regen, op de modder en op de tent.
We zijn allemaal weer naar huis, terug in de stad. Daar voelt alles nu aan als een vijfsterrenhotel. Als ik ’s nachts naar de wc ga, hoef ik geen jas en schoenen aan. Maar er is één ding dat ik echt het meest zal missen: de complete honderd procent focus, de theaterbubbel waarin we twee weken geleefd hebben, de mogelijkheid om volledig te kunnen focussen op performance. Volgend jaar weer.
Tweedejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.
