Plotseling was Bas van der Meer het gesprek van de dag. Hij werd afgewezen door het bedrijf waar hij stage zou lopen. De reden? Hij heeft een vriend. ‘Ik word gediscrimineerd vanwege mijn seksuele geaardheid. Voor zover ik weet is dat een strafbaar feit in Nederland.’
In augustus zocht de 25-jarige Bas van der Meer een stageplaats voor zijn opleiding Small Business & Retail Management. Het klikte met een bedrijf in Drachten. ‘Na het tweede gesprek was ik euforisch’, zegt de derdejaars van de Hanzehogeschool. ‘Ik voelde me goed bij het bedrijf en bij de opdrachten die ik zou mogen doen. Ik zag zelfs mogelijkheden voor later. Je hoort wel dat sommige mensen een baan overhouden aan hun stage, zo ver dacht ik al vooruit.’
Het bedrijf waar hij solliciteerde, was uitgesproken christelijk. ‘Op zondag hebben ze de ramen afgedekt zodat mensen niet naar binnen kunnen kijken’, wist Bas. Hoewel hij zelf geen christen is, had hij geen enkel probleem met het geloof van de mensen op z’n stage-adres. ‘Dat zij christelijk zijn, accepteer ik gewoon. Ik ben van leven en laten leven.’
Ik dacht: dit kan gewoon niet
Het stagebedrijf bleek hier anders over te denken. Op woensdag 18 november stond de nietsvermoedende student op het punt om naar een les te gaan, toen hij een mail van het stagebedrijf ontving op zijn telefoon. Via zijn facebookprofiel was het bedrijf erachter gekomen dat Bas een vriend had. Daarop besloot de onderneming om hem niet aan te nemen. Zijn homoseksualiteit was voor het bedrijf geen probleem, maar dat hij een vriend had wel.
Wat was je reactie toen je dat las?
‘Puur ongeloof. Ik dacht: dit kan gewoon niet. Ik stond op de parkeerplaats van de Hanzehogeschool en moest naar het lokaal waar ik les had. Ik had zoiets van: wat is hier gebeurd? Wat nu? Ik trilde ervan. Toen ik het aan mijn klasgenoten vertelde, waren ze allemaal verbaasd dat zoiets nog kan in deze tijd. Ze vonden het discriminatie en in strijd met de grondwet. Ze zeiden dingen waar ik nog helemaal niet over na had gedacht. Langzaam kwam bij mij het besef van wat er gebeurd was.’
Die avond plaatste je het hele verhaal op Facebook.
‘Dat was een weloverwogen beslissing. ’s Middags had ik er met medestudenten over gepraat en zij zeiden dat ik het op Facebook moest zetten. Zelf had ik zoiets van: moet ik dat wel doen? Ik hoef die aandacht niet per se. Toch ben ik er over gaan nadenken. Aan mijn ouders heb ik het aan het einde van de middag verteld. Zij wisten ook niet zo goed wat ik ermee moest. Toen heb ik met m’n zus gesproken, die heeft altijd goede tips. Ook zij vond Facebook een goed idee. Uiteindelijk dacht ik: oké, dan wil ik het doen. Maar ik zette met opzet de naam van het bedrijf er niet bij want dat vind ik niet van belang. Met klasgenoten sprak ik af dat ze het bericht zouden delen.’
Wat ik heel leuk vond, was dat mensen door mijn verhaal uit de kast kwamen
Al snel werd het nieuws trending topic: landelijke media schreven over de Friese student die vanwege zijn geaardheid niet welkom was op zijn stageplaats.
Hoe was die plotselinge media-aandacht?
‘De eerste weken werd ik geleefd. Het was zo ontzettend druk dat ik op een gegeven moment heb besloten om niet meer op de media te reageren. Het gewone leven gaat door. Anders blijf je bezig.’
Hoe reageerden mensen op je verhaal?
‘Ik heb bijna alleen maar positieve reacties gehad. Wat ik heel leuk vond, was dat mensen door mijn verhaal uit de kast kwamen. Dat was echt uniek.’
Kreeg je ook negatieve reacties?
‘Er waren een paar mensen die zeiden dat ik moest stoppen met waar ik mee bezig was omdat het in strijd is met het geloof. Zo van: “Je kunt je nu nog aansluiten bij God en Jezus.” Maar dat waren er maar één of twee van de honderden. Ik heb veel berichten gehad van christenen die zeiden dat ze compleet achter me stonden. Ook van een dominee die zei: “Wat hier gebeurt, dat kan gewoon niet.”’
Bas was blij dat zijn verhaal in het nieuws kwam, maar naast media-aandacht wilde hij dat er ook juridische consequenties zouden volgen. De student vond dat zijn stagebedrijf een strafbaar feit pleegde door hem op grond van zijn homoseksuele relatie af te wijzen. Daarom besloot hij op vrijdag, twee dagen na de bewuste e-mail, aangifte te doen bij de politie.
Schrok de politie van wat je vertelde?
‘Ja, ze waren geschokt. Dit is niet iets wat ze iedere dag meemaken. De politie moet natuurlijk objectief zijn, maar het voelde wel alsof ze me steunden.’
Wat hoop je met de aangifte te bereiken?
‘Het allerbelangrijkste vind ik dat er een rechtszaak komt waarin hopelijk in mijn voordeel wordt besloten dat de Nederlandse wetgeving boven de bijbel staat. In dit geval gaat het om het christelijke geloof, maar er zijn meer mensen die hun geloof hanteren als reden voor misdragingen.’
Heb je nog contact gehad met het stagebedrijf?
‘Nee, ze hebben wel geprobeerd om contact met mij te zoeken, maar dat vind ik niet nodig. In de mail die zij me stuurden stond: “We hebben een meningsverschil waar jij en wij elkaar niet verenigen kunnen.” Voor mij heeft het daarom geen zin om met hen te praten. Ze hebben ook voorgesteld om een schikking te doen, maar daar sta ik niet voor open. Ik vind het belangrijk dat er een rechtszaak komt en dat de rechter oordeelt.’
Om wat voor schikking ging het?
‘Ik weet niet precies wat ze me wilden voorstellen. Ook weet ik niet of het om geld gaat, maar daar ga ik in principe wel van uit. Daar gaat het mij alleen totaal niet om.’
Naast de aangifte diende Bas een klacht in bij het College van de Rechten van de Mens, een instituut dat de naleving van mensenrechten in Nederland bewaakt. In februari is de eerste zitting. Als het college besluit dat er sprake is van discriminatie staat Bas sterker in een mogelijke rechtszaak. Tot die tijd wacht hij of er van zijn aangifte een zaak wordt gemaakt.
Hoe kijk je terug op de afgelopen tijd?
‘Ik ben erdoor gaan nadenken en ik vind dat ik nog vrijer moet leven dan ik al deed. Gewoon laten zien wie ik ben en waar ik voor sta. Ook in het dagelijks leven meer vertrouwen hebben in het feit dat ik een andere geaardheid heb. Dat is het inzicht dat ik gekregen heb door die gigantische steun.’
Foto’s: (C) Facebook
