Gisteren, morgen, vandaag

Toen ik vrijdagavond thuisthuiskwam bij mijn ouders, was het een waar thuiskomen. Om half negen zou The Voice of Holland beginnen en m’n moeder wou dat opnemen om mijn ‘O MIJN GOD, NEE, MOET DAT ECHT?!’ te voorkomen.
Ze neemt het op, gelukkig, dacht ik eerst.
‘Ja, maar dit is wel de finale en die ene mevrouw is echt supergoed met haar rauwe stem. Soort van Amy Housewine.’ Sure, mam, dan is het wel een Housewine die onderaan in het schap staat.

Ik ben meer bezig met gisteren en morgen dan met vandaag

The Voice Of Holland heeft een seniorversie gekregen. Het TVOH-concept wordt erger uitgemolken dan de gemiddelde uitwonende student. Het is nog precies hetzelfde als toen ik het nog leuk vond. Toen vond ik het semi-oké, en nu vind ik het kut. Waarom? Omdat ik het al ken. Omdat het oud is. Omdat ik datgene wat ik al eens heb meegemaakt, meeweeg in mijn oordeel over wat ik nu meemaak. Ik ben meer bezig met gisteren en morgen dan met vandaag. Ik ‘lees’ als het ware alleen maar geschiedenis, door mijn gedachten er telkens over te laten gaan, waardoor ik geen tijd meer heb om geschiedenis te schrijven.
Dat patroon is op meer dingen van toepassing. Ik plak graag labels op relaties zodat ik weet waar ik morgen aan toe ben. Omdat ik ze niet achter me kan laten, zoek ik vrienden op die mij allang zijn vergeten. Ik koester m’n ambities die me constant het gevoel geven dat ik morgen nóg mooiere gedichtjes ga schrijven, nog betere muziek ga maken en nog meer uit een studie ga halen.

‘Nee, mam, ga maar lekker tv kijken, dan werk ik aan vandaag

Maar het zijn allemaal dingen van gisteren die voor morgen zijn. Het zijn dingen die allemaal nooit voor vandaag zijn.
‘Nee mam’, zei ik, ‘ik vind het lief dat je aan me denkt, maar je hoeft The Voice niet op te nemen. Ga er lekker naar kijken. Dan werk ik aan vandaag.’
Op zolder, op mijn kamertje, besloot ik te werken aan iets waar ik vandaag misschien niet zo goed in ben als morgen, maar ik word alleen maar beter door er vandaag aan te zitten. En dat gaf me enorm veel rust.

                                                            Opdat geschiedenis geschieden is,
                                                            En de toekomst me vanzelf toekomt