De afgelopen week verscheen er een glimlach op mijn gezicht toen het valse gezang van iemand in de keuken me tegemoetkwam vanuit een open raam. Soms denk ik dat ik net zo kan zingen als Anouk. Dan zing ik tijdens het tandenpoetsen of koken mee met de muziek, net zo vals en overtuigend als de dame in de keuken. Herken je dit?
Of dit: dat je passief-agressief zucht in de nek van degene die te langzaam voor je voeten loopt, om te laten weten dat het irritant is.
Ben ik de enige die zich daar al een maand van tevoren druk over maakt?
Of dat je alle traptreden moet tellen en weer van voren af aan moet beginnen als je de tel kwijtraakt. Of dat je op 24 december in de winkel staat omdat je weer eens te laat bent begonnen met kerstcadeaus inslaan. Uiteraard staat er op zo’n moment altijd iemand voor je bij de kassa die elk onderdeel apart wil laten inpakken.
Daarentegen ben ik misschien wel de enige die zich daar nu, ruim een maand van tevoren, al druk om kan maken.
Eergisteren zag ik de film Dirty Dancing weer eens. Uiteraard meende ik na afloop dat mijn dancemoves niet minder waren dan die van Baby. Iets te laat besefte ik dat de gordijnen wagenwijd openstonden en dat iedereen naar binnen kon kijken.
Rare momenten of eigenaardige en neurotische trekjes heeft iedereen
Waarschijnlijk herken je dat moment waarop je je betrapt voelt ook wel. Een beschamend, ongemakkelijk gevoel. Ik woon in een straat waar veel lopend verkeer voorbijkomt, dus precies dat gevoel kreeg ik toen.
Rare momenten of eigenaardige en neurotische trekjes heeft iedereen. David Beckham krijgt pas rust als zijn blikjes cola perfect symmetrisch opgesteld staan in de ijskast, Kanye (Ye) West vergelijkt zichzelf met Barack Obama en god, en Albert Einstein raapte sigarettenpeuken op van straat. Gelukkig is niemand helemaal normaal, dus ik hoop dat de mensen die voorbij zijn gelopen dezelfde glimlach op hun gezicht kregen als die ik kreeg toen ik het gezang uit de keuken hoorde. Maar dat is waarschijnlijk een illusie.
