Nagels heb ik bijna niet meer. Wallen wel. Ze gaan hand in hand met een klein slaaptekortje. Ik ben zenuwachtig, nu al een paar dagen. Niet omdat ik iets moet, maar omdat ik iets wil. Vandaag doe ik mijn eerste performance. Vorig blok heb ik al een klein aanzetje gemaakt, maar dat kon ik nog een presentatie noemen. Da’s toch net even anders. Nu kan ik er niet meer om heen. Ik wil dit graag, daarom moesten m’n nagels er ook aan geloven.
Ik weet dat het in een beschermde omgeving is en dat ik hierna nog drie weken heb om de voorstelling verder te ontwikkelen. Mijn docent en m’n klasgenoten zijn er niet bij om te oordelen over goed en fout, want dat is het doel niet. Het doel is leren. En daarnaast is de goed-foutdiscussie vooral een definitiekwestie. Naast nadenken over verhaal, licht, intentie et cetera, nemen praktische zaken ook verbazend en vervelend veel tijd in. Waar haal ik precies zo’n stoel vandaan? Hoe breek ik gecontroleerd een spiegel? Wie zet de muziek aan? Papier of sheets? Vanille- of chocoladevla? Voor zover ik kon bedenken heb ik eraan gedacht. Ongetwijfeld ben ik iets vergeten. Vandaar dus: zenuwachtig.
Ik ben alleen zenuwachtig wanneer ik iets graag wil. Want als het me niet interesseert, waarom zou ik me er dan druk om maken? De relatie met mijn zenuwen bestaat uit een paar dagen mijmeren. Op het Moment Suprême duik ik er vol in en is er voor zenuwen geen ruimte meer. Kunst is experimenteren. Kunst is durven. Kunst is in het diepe springen. Kunst is geen werk. Kunst is wel hard werken. Kunst is een levensstijl.
Ik sta op het puntje van de duikplank en het plan is om te springen. Het moment tussen plank en plons zal gevuld zijn met een stoot adrenaline. Het water zal koud zijn. Daarna vervulling van blijdschap en bewondering om m’n eigen sprong. Maar die was nog niet perfect. Direct weer die trap op en nog een keer!
Tweedejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.
