‘Ik fietste laatst langs de O.Q. van Swinderenschool. Wat zou ik het mooi vinden om ook mijn naam op de gevel van een schoolgebouw te plakken, of voor mijn part op de pui van een bejaardentehuis. Je ziet ze ook nog wel eens verschijnen in regionale treinen, die namen. Met zo’n keurig plakkaatje in iedere wagon met uitleg over de desbetreffende persoon. Veenkoloniale helden of sportievelingen met een medaille die nog steeds woonachtig zijn in de streek.
Treurig is wel dat de roem van staal op baksteen of kunststof me pas kan bereiken na mijn dood. Zoals veel goede dingen is eeuwige roem postuum. Een ander, meer praktisch probleem, is dat mijn naam zich lastig leent om sierlijk vernoemd te worden. Aan Van Swinderen kleeft een haast koninklijke toon, terwijl Nick Boer weinig verrassends biedt. Integendeel, mijn achternaam haalt de zaak alleen maar naar beneden, wie stuurt z’n kind naar de N. Boerschool als de O.Q. van Swinderen binnen bereik is?
Wellicht is werelddominantie een optie, het vergaren van politieke volgelingen is in het digitale tijdperk een koud kunstje
Ander probleempje is de trotse heldendaad, de sportieve bekwaamheid of de lijst met academische prestaties die men moet presenteren. Kwaliteiten die op dit moment in mijn leven ontbreken, en waarop ik weinig zicht heb.
Toch heeft de ijdelheid zich van mij meester gemaakt. Ja, ook ik zoek koortsachtig naar bevestiging. Een standbeeld misschien? Hmm, daarmee zou ik niet uit de toon vallen. Zo’n afzichtelijk geval van twintig meter hoog, dat met geen mogelijkheid te beschermen is tegen vogelpoep en corrosie. Zo’n gevaarte dat door vijf potige mannen en een stuk touw omver wordt getrokken op het moment dat mijn diploma’s vervalst blijken te zijn en mijn heldendaad slechts pronken met andermans veren, pure oplichterij. Ik hoop wel dat de kop van het standbeeld als eerste rolt, voor het dramatische effect.
Geef mij een ondermaats presterend derdewereldland met dito dictator en ik neem de functie graag over
Wellicht is werelddominantie nog een optie. Het vergaren van politieke volgelingen is in het digitale tijdperk een koud kunstje geworden, zelfs zo dat de meest onwaarschijnlijke figuren het toneel voor zich kunnen opeisen. Weinig verschil met vroeger natuurlijk, enkel de moeite die er in wordt gestopt is minder geworden.
Dictators hebben het zo slecht nog niet, maar het staat niet op het lijstje van dingen die kinderen willen worden ‘als ze groot zijn’. Geef mij een ondermaats presterend derdewereldland met dito dictator en ik neem de functie graag over. Om vervolgens mijn naam in dik pleisterwerk op iedere muur te timmeren, want dat is het plan. Hopelijk klinkt Nick Boer in een ontwikkelingsland nog enigszins interessant.
Een laatste optie is iets doen wat zo onwaarschijnlijk en fabelachtig is dat niet de naam ertoe doet, maar de daad. Dat volksstammen en religies fuseren, de kelen smeren en samenkomen in lofzang en eerbetoon. Kijk naar de Rattenvanger van Hamelen. Liet alle ratten uit Hamelen verdrinken in de Wezer. Om vervolgens, toen hij niet werd uitbetaald door het stadsbestuur, 130 kinderen mee te lokken en op te sluiten in een grot. Maar daar heeft niemand het meer over.
Hoe het ook zij, Nick Boer, onthoud die naam. Grote kans dat je hem ergens terugziet, jaren en jaren van nu. Op een school, of een bejaardentehuis.
