Als typische weegschaal houd ik van harmonie en een dramaloos bestaan. Ik zeg liever dat ik fout zit dan dat ik m’n standpunt verdedig, ik zeg liever sorry dan dat ik boos blijf, zelfs als ik vind dat ik eigenlijk gelijk heb.
Partij kiezen in een ruzie geeft me de rillingen en als een vreemde me iets vertelt waar ik het totaal niet mee eens ben, blijf ik liever stil dan dat ik de discussie aanga.
Vooral dat laatste zit me soms best wel dwars.
De mensen waar ik naar opkijk komen hebben allemaal iets te zeggen. Ze spreken zich uit over de dingen die ze belangrijk vinden, hoeveel haat ze er ook over zich uitgestort krijgen. Actrice Jane Fonda is inmiddels 81 jaar. Ze laat zich elke vrijdag met een grote glimlach op haar gezicht arresteren omdat ze vindt dat haar regering meer moet doen om klimaatverandering tegen te gaan. Het zijn rebellen die dingen proberen te veranderen, die niet bang zijn hun mond open te trekken.
Geen mening durven geven voelt als toekijken wanneer iemand in elkaar wordt geslagen
Het zijn de mensen die alles zijn wat ik niet ben. Mijn social-media-accounts zijn ze zo nietszeggend als het maar kan. Ik post wat random foto’s van mezelf die ik om de één of andere reden wel tof vind. Iets bedenken om eronder te zetten kan ik niet eens. Veel verder dan een emoji van een pannenkoek onder een foto van een pannenkoek kom ik niet. En een mening op papier zetten? Mwaah, ben ik ook geen ster in.
Als je neutraal bent in situaties van onrecht kies je de kant van de onderdrukker.
Kijk, dat is een mening. Een kunstenares die vaker wel dan geen haat krijgt, liet het op mijn tijdlijn verschijnen en ik kon niet anders dan me aangesproken voelen. Ik wil wel vaker mijn mening laten horen, maar op de één of andere manier lukt het niet. Het voelt alsof ik toekijk hoe iemand in elkaar wordt geslagen. Ik sta als bevroren te kijken. Ik wil graag de ridder zijn die de prinses redt van de draak, maar ik ben al te bang om het zwaard op te pakken. Mijn handen trillen al bij het idee om het grote stuk metaal vast te moeten houden. Ik zou het zwaard nutteloos in het rond laten slingeren terwijl de prinses ondertussen wordt verslonden.
Facebook staat vol met talloze meningen. Ze worden de wereld ingestuurd nog voordat hersencel A de tijd heeft gehad om met hersencel B te communiceren. Mijn hersencellen houden liever een theekransje voordat ze mij de eerste letter op papier laten zetten. Weet iemand hoe ik ze kan vertellen dat de pauze is afgelopen?
