Iedereen kent hulphond Pepper, maar wie is toch haar baasje?

Hulphond Pepper zegt woef noch waf. De fraai zwart-wit getekende cocker-spaniel is de emotional support voor haar baasje, Minervastudent Noah van Es (29).

‘Vlak nadat ik in 2020 met mijn diploma terugkwam uit Cambridge was de Brexit een feit en het corona-virus ook. Ik was graag naar Engeland teruggegaan, maar dat kon dus niet. Studeren in Engeland was voor buitenlanders ineens dubbel zo duur geworden, misschien nog wel duurder, sowieso te duur voor mij.’

Wat had je in Engeland wíllen doen?

‘Oxford, Londen. Ik heb animatie en illustratie gedaan in Cambridge. Daar had ik een vervolg aan willen geven. Ja, Cambridge klinkt geweldig, maar waar jij nu aan denkt… die echte Cambridge boys, die vinden dat wij er eigenlijk niet echt bij horen. Ze kijken een beetje op art students neer. Ik vind het allemaal best, ik heb een goede tijd in Engeland gehad. Meteen al. Omdat ik geen vwo-diploma had, moest ik een voorbereidend jaar doen in Canterbury. Dat klinkt net zo middeleeuws als dat het binnenstadje daadwerkelijk is. Een beetje feeëriek, fantasy-like.’

Oké, je was 23 en terug in Nederland…

‘… in Bussum, bij mijn moeder. Het was een periode van lockdowns. Genoeg tijd om na te denken over een vervolg, want ik wilde verder. Mijn afstudeerwerk in Cambridge ging over de illustrated novel, de geïllustreerde roman. Iedereen denkt dan aan strips, aan Tom Poes en misschien ook wel aan graphic novels. Maar dat is het allemaal net niet.
‘Illustrated novels gaan best ver terug in de tijd. Don Quichot is een goed voorbeeld, dat werk is in het begin van de zeventiende eeuw verschenen, mét illustraties. Ook Charles Dickens’ romans werden volop geïllustreerd. Ik zou graag die oude traditie oppakken, een boek schrijven waar tekst en beeld elkaar versterken.’

En dan kom je uit op Academie Minerva?

‘Toch wel. Illustreren en figuratief tekenen is er bij mij inmiddels goed ingesleten, het vloeit bijna als vanzelf uit mijn hand. Maar zoals ik al zei, ik wil daar losser van komen te staan, vrijer. Daarom ben ik iedere dag op Minerva, schilderen en tekenen. Het waren de sfeer en de aanpak op Minerva die me aantrokken, het experiment.’

Zeg, gaan we het nog over de hond hebben?

‘Ja, graag. Pepper, heel Minerva kent haar. Het is ook een lief beest, natuurlijk. Knuffelbaar, dat merk je. Het komt zo vaak voor dat iemand haar wil aaien. Meisjes vooral. Ja, vooral meisjes, maar dat kan ook komen omdat er hier veel meisjes studeren. Ik laat het inmiddels maar gebeuren, hoewel het eigenlijk verboden is om hulphonden aan te raken. Maar goed, ik heb het onder controle. Ze raakt alleen een beetje ontregeld van de men-in-blue.’

De politie?

‘Haha, nee, de mensen van de facilitaire dienst, de conciërges. In het begin van mijn Minerva-tijd, vier jaar geleden, was het een beetje problematisch. Honden in het gebouw, dat mag niet, tenminste als het geen erkende hulphond is. En Pepper heeft de papieren niet. Er staat wel emotional support op haar tuigje, maar dat heb ik er zelf aan bevestigd, met klittenband.’

Ik dacht al, waar haal je zo’n goed opgeleide hond vandaan?

‘Er zijn wel degelijk officiële opleidingscentra. Maar voordat je daar aan de beurt bent… Dat duurt vreselijk lang. Pepper komt gewoon uit een nestje. Ik heb haar voornamelijk zelf opgeleid. Die opleiding begint eigenlijk al bij de keuze van de hond. Cocker-spaniels zijn jachthonden, die zijn allemaal erg leergierig en heel erg op hun baasje gericht. Pepper is erg gevoelig voor wat er in mij omgaat. Zij heeft soms al door dat ik ergens last van heb, voordat ik er zelf last van heb.’

Wonderlijk, hoe doet zo’n beest dat?

‘Met al haar zintuigen, denk ik. Zij heeft alles in de gaten. Nu is ze op haar gemak, en ik ook. Eén-op-één is voor mij meestal geen probleem. Maar in groepen kan dat heel anders zijn. Ik kan er niet goed tegen, prikkels die van overal en nergens komen. Ik raak er van slag van. Het is dodelijk vermoeiend. Het is iets van autisme, daar ben ik vrij zeker van, hoewel die diagnose nooit is gesteld. En ik weet ook niet of ik dat label ook wel opgeplakt wil hebben.’

Wat doet Pepper als je van slag raakt?

‘Ze leidt me af, dat is één. Heel simpel, ze kan bijvoorbeeld bij me op schoot gaan zitten. Dat alleen al geeft me rust, mijn aandacht gaat dan naar haar, of naar ons. Maar op zulke momenten kijk ik ook even naar mezelf: soms merk ik dat ik mijn grenzen heb bereikt. Dan kan ik besluiten om weg te gaan. De meeste mensen om mij heen weten dat ik zomaar kan vertrekken. Docenten en praktijkinstructeurs ook.’

Dan is een hond best handig.

‘Ja. Maar het is niet alleen een uitkomst in een sociale context. Ik heb zwarte periodes gekend, periodes waarin ik weinig kon. Dan durfde ik niet naar buiten, of ik had er de energie niet voor. Want het omgaan met angsten vreet energie. Op zulke momenten lig je liever in bed met de dekens over je hoofd. Maar hoe uitgeput ik ook was, er was altijd nog Pepper. Een hond moet je uitlaten. Naar buiten. Zij trok me dan over de drempel. Letterlijk en figuurlijk. Pepper zorgde ervoor dat ik eruit kwam.’

Pepper is niet de enige hulphond op Minerva, toch?

‘Er moeten er hier drie rondlopen. Eentje heb ik ook weleens gezien, van een afstandje. Ik ken ze dus niet, maar ik denk dat Pepper precies weet wie ze zijn.’

Illustratie: Noah van Es