Ik zoek een perforator. Het zal de zon wel zijn, voorjaarsschoonmaak- en andere kriebels, maar mijn organisatorische uitspattingen zijn eindeloos. Vandaar de perforator. Zoekend zoef ik door de centrale hal terwijl mijn hoofd geheel zelfstandig het volgende handigheidje, namelijk materiaalverdeelbakjes ( ja, dat is een woord, vanaf nu dan), beraamt. De hal is gevuld met werken van studenten ABK, autonoom beeldende kunst. Er worden hier regelmatig werken tentoongesteld, dus mijn hoofd ratelt door. Terwijl ik een opsomming maak van alle kantoorartikelen die ik echt absoluut nodig heb, glijdt mijn blik over een kleurrijk werk. En werk waar je naar kunt blijven kijken en dat doe ik ook. Ik denk niet, ik zeg niks, ik kijk. Mijn ogen wandelen gretig over het werk. Ik vind het mooi, echt, echt!, echt!!, mooi!!! Dat ik geleerd heb om dat te beargumenteren is me ontschoten. Na een ruime minuut ongegeneerd voyeurisme, vraag ik van wie het werk is. Kim Kenyon, vierdejaars ABK, verhuisde van Portugal naar Nederland om aan Minerva te studeren. Door een groot papier plat op de grond te leggen en er vervolgens bepaalde kleuren acrylverf op te gooien en te spetteren, ontstond haar werk Autumn. De zwaartekracht deed zijn werk, een mooie balans tussen toeval en techniek. Of zoals Kim het zelf op haar website omschrijft: Fleeting moments of beauty in the natural world are what inspire Kim, and all that transforms due to circumstance is what gets her creative seeds sprouting. Na het aanbrengen van de verf moet het papier zo’n twee dagen drogen en kan de kunstenares enkel wachten en steeds meer het eindresultaat ontwaren. Tot nu heeft het werk enkel horizontaal bestaan. Nadat het is opgedroogd wordt het op een houten frame bevestigd en kun je het verticaal bekijken. Een overvloed aan kleuren en vormen, maar van drukte is geen sprake. Alsof ik mijmerend met mijn laarzen door de herfstbladeren stap.
Tweedejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.
