Ik maak het uit! (of toch niet?)

Ooit was het liefde op het eerste gezicht. Na een lange relatie liggen de frustraties open en bloot op tafel. Mijn telefoon en ik, ooit onafscheidelijk. Nu voelt hij als een blok aan mijn been. De puf is eruit. Om de oplader te laten werken, moet ik hem naar links gekanteld stevig aandrukken. Een app openen betekent een batterijdaling van twintig procent.
We begrijpen elkaars gevoelens niet meer. De emoticons vormen een rechthoek, met een kruis gevuld. De gouden glans van onze relatie is verdwenen. De rand bladderde af, het goud maakte plaats voor zwart plastic. Soms word ik wakker en kijk ik naast me. Ik raak hem aan, maar er komt geen reactie. Hij is leeg, op. Het samen wakker worden heeft plaatst gemaakt voor eenzame ochtenden.

Maar er is ook liefde, op de momenten dat ik uren met hem kan bellen

Ik heb op het punt gestaan ermee te stoppen. Een nieuwe telefoon, een nieuwe vonk. Mijn vriendinnen vinden ook dat ik moet stoppen en voor iets nieuws moet gaan. Maar als ik realistisch naar ons samen kijk, vraag ik me af of dat wel verstandig is. We hebben een haat-liefde-verhouding. Haat op de momenten dat hij me kwelt met posts waardoor ik me slecht ga voelen. Maar er is ook liefde, op de momenten dat we uren kunnen bellen.
We zijn aan het vervreemden van elkaar, maar de gevolgen zijn lang niet allemaal negatief. Inmiddels geniet ik van het alleen wakker worden. Nog even liggen, zonder dat hij alle aandacht opeist.

Het is belangrijk om elkaar de ruimte te geven, ik mijn tijd met vriendinnen, hij zijn tijd alleen

Ik proef mijn ontbijt, in plaats van dat ik me laat afleiden door alle informatie waarmee hij me overspoelt. Als de batterij rond lunchtijd op slechts tien procent vermogen staat, baal ik elke keer een seconde minder lang. Onbereikbaar ga ik door het leven. Eet met vriendinnen. Ga op stap zonder hem. Wat een rust. Misschien is het belangrijk om elkaar de ruimte te geven. Ik mijn tijd met vriendinnen, hij zijn tijd alleen op tafel. Een kleine break. Mijn besluit staat vast. Ik geef de relatie een kans tot hij zijn laatste adem uitblaast. Tot het eindeloos opladen geen zin meer heeft, en communiceren echt niet meer gaat. En mochten we toch afscheid moeten nemen, dan weet ik wat ik zoek in een volgende relatie. Aandacht, energie. Maar absoluut ook ruimte en tijd voor mezelf, zonder dat hij over mijn schouder meekijkt. Een gezonde relatie, dat is wat ik nodig heb.