De laatste looping van de achtbaan. Weer een semester voorbij. Weer het moment voor reflectie. Als kunstacademiestudent wordt er van je verwacht dat je na elk half jaar terugkijkt en de grote lijn schetst. Het is alsof je elke dag een paar baantjes zwemt en na een half jaar kijkt hoeveel meter je hebt afgelegd.
Maar er zijn geen absolute nummers. Want het gaat om gevoel. Heb je je voor je gevoel ontwikkeld? Heb je je gevoel voor compositie ontwikkeld? Het is in- en uitzoomen op specifieke momenten en op een langere ontwikkeling van een paar maanden.
Ik heb de periode rondom werkbesprekingen nu meerdere malen meegemaakt. De verhoogde spanning, de verhoogde temperatuur en de verhoogde cafeïne-intake. Er zijn inmiddels twee dingen die ik met zekerheid kan zeggen: je kunt niet overal een antwoord op hebben, én dat is maar goed ook. Tuurlijk moeten we als kritische kunstelingen onze sterke en zwakke kanten kunnen zien. Maar dat moet geen vaststaand gegeven worden. Toegeven dat je iets niet weet hoeft geen gebrek aan kennis te zijn. Dat tastende is juist een open benadering, een benadering die ruimte geeft aan gedachten, een aanpak die anderen de mogelijkheid geeft om mee te denken. Wanneer je als kunstenaar alle antwoorden hebt gevonden, is het voorbij. Dan stopt de gretigheid, dan stopt de honger naar nieuw onderzoek.
Dus, pasklare antwoorden hebben tijdens je werkbespreking zou geen streven moeten zijn. Wanneer je er na een half jaar enorm veel nieuwe vragen bij hebt gekregen, weet je dat het goed is gegaan. Dat alle energie in je projecten is gaan zitten, maar dat daaruit weer nieuwe energie is ontstaan. Oftewel: voor nu kotsend de finish over en dan toch nog verder willen.
Derdejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.
