Elk nieuwsmedium waar ik de laatste tijd gebruik van maak, lijkt het maar over één ding te hebben: de Amerikaanse verkiezingen. Een verkiezing die lijkt op een hels dilemma. Zo wordt het in ieder geval afgebeeld in de media. Alsof de Amerikanen moeten kiezen tussen twee uitersten, twee kwaden.
De grootste tweestrijd waarin ik ooit heb verkeerd, was die over de keuze tussen Lego en Playmobil. Het Deense speelgoed domineerde met de boeken van Harry Potter mijn gehele jeugd. Middagen lang graaide ik door bakken met Lego, totdat er eelt op mijn vingers zat.
Ik herinner me hoe m’n vader per ongeluk m’n zelfgebouwde kasteel uit de kast liet vallen
Talloze uren bracht ik door met het bouwen en perfectioneren van m’n kastelen. Ik bouwde kerkers, hallen en torens. Ik was diegene die mijn Legolanden weer groots maakte. Ik was de meester-architect die kon sparren met grootmeesters als Andrea Palladio. Tenminste, dat dacht ik.
Ik kan me nog goed herinneren hoe mijn vader tijdens het opruimen van mijn kamer per ongeluk (was dat wel per ongeluk?) een zelfgebouwd kasteel uit mijn kast liet vallen. Ik was in tranen, de losse Legostenen lagen op de vloer als de gruzelementen van een bruut uiteengereten droom. Zijn onbegrip voor de situatie was waarschijnlijk tekenend voor de kwaliteit van het bouwwerk.
Playmobil-aanhangers waren nare, luie, fantasieloze mensen, deplorables, betreurenswaardigen
Naast de Lego-liefhebbers had je de kinderen die met Playmobil van Brandstätter speelden. Alleen de naam van de fabrikant bezorgt me al rillingen. In mijn ervaring waren de Playmobil-aanhangers vaak nare, luie en fantasieloze mensen. In plaats van zelf dingen te creëren, kozen ze voor de gemakzuchtige optie. Voorgemaakte speelsets, pfff. Deplorables, dat waren het, betreurenswaardigen. Bovendien waren de sets van Playmobil toch altijd wat minder cool dan die van Lego. Te vaak werd je naar mijn idee opgezadeld met een bruinharige moeder die de hond uitliet. Maar aan de andere kant, het grote voordeel van Playmobil is dat je er zonder problemen op kunt gaan staan. Geloof me, de ergste pijn ter wereld voel je als je met je volle gewicht op een Legoblokje landt.
Hoeveel smart en keuzestress ook, de felle strijd twee plastickampen heeft mij minder blijvende schade berokkend dan dat een verkeerde uitslag van de Amerikaanse verkiezingen zal doen. Speelgoed kun je tenminste opruimen, wanneer je er klaar mee bent.
