Makkelijke broek, moeilijk gesprek

We mogen ons geliefde Groningen dan wel een stad noemen, maar eigenlijk is het net een groot dorp. De kans dat je een bekende of dezelfde mensen tegenkomt, is vrijwel honderd procent.
Soms zou ik willen dat die kans wat kleiner was. Vooral de momenten dat ik zonder make-up in mijn lelijkste, maar o zo comfortabele, joggingbroek snel even het daglicht in ga om wat voedsel te scoren. Natuurlijk zijn dat de momenten waarop je altijd iemand tegenkomt.

Ik wil vluchten, maar op de één of andere manier heeft mijn gesprekspartner dat nooit door

De supermarkt is een genadeloze plek voor ongemakkelijke gesprekken. Small talk over wat dan ook terwijl je eigenlijk weg wilt rennen, is nou niet echt mijn favoriet. Op die momenten wil ik vluchten, maar op de één of andere manier heeft mijn gesprekspartner dat nooit door, terwijl ik echt wel weet dat ik eruitzie als een zwerver.
Een ander fenomeen in dit fantastische dorpje is het herkennen van vreemden. Of je het echt nog een vreemde kunt noemen als je elkaar bijna elke dag tegenkomt weet ik niet, maar zolang ik iemands naam nog niet ken, kan ik het ook moeilijk een bekende noemen.

Misschien ben ik wel de gek die veel te vaak hoi zegt tegen mensen die ik eigenlijk niet ken

‘Ja, ik ben vrienden met die jongen met donkere krullen maar ik heb echt geen idee hoe hij heet.’
Dat werkt niet echt. Het is die rare tussenfase waarin je wel altijd hoi tegen elkaar zegt omdat je gewoon precies op dezelfde plekken komt en het vreemd is om niks te zeggen, maar geen echt gesprek met elkaar aanknoopt.
Misschien ben ik wel de gek die veel te vaak hoi zegt tegen mensen die ik eigenlijk niet ken.
Eigenlijk zou er een woord voor bedacht moeten worden. Semi-bekende?
Of ik moet me een keer voorstellen, dan heb ik dit probleem ook niet meer. Al kan ik nu nog onder een ongemakkelijk joggingbroekgesprek uitkomen.
En dan niet meer.