Op de basisschool was er maar één leerkracht waarvoor ik ontzettend graag naar school ging. (Oké, eigenlijk waren het er twee. Een kleuterjuf is je tweede moeder). Meester X groette iedereen vriendelijk bij de deuropening, vroeg hoe het ging en maakte tussen de lessen door ruimte voor een goeie mop. Kortom, hij had empathisch vermogen. Iets waar veel leerkrachten jaloers op kunnen zijn. Helaas had hij soms moeite met orde houden. Nu was dat ook niet zo gek. Wij waren een lastige groep.
Ik dacht: die heeft net een cursus gevolgd, communicatie op de werkvloer doe je zo
Streng én sensitief kunnen zijn, dat is de beste combinatie voor een leerkracht. Dat moet je een beetje in je hebben. Het is niet of nauwelijks te leren. Een voorbeeld: de leidinggevende in de supermarkt waar ik werkte deed altijd nors en ongeïnteresseerd tegen me. Dat strenge had ze wel in zich, ja. Ik werkte er ruim een jaar toen ze ineens vroeg: ‘Hee, hoe gaat het met jou?’
‘Eh… wel goed.’
‘Mooi!’, zei ze en liep door.
Die heeft net een cursus communicatie op de werkvloer doe je zo gevolgd, dacht ik.
Over de supermarkt gesproken. Laatst was ik boodschappen aan het afrekenen en de vrouw voor me vergat haar bankpas. Ik las dat ze Snel heette. Yes, dacht ik, hier kan ik een woordgrapje over maken. Ik riep haar en gaf de bankpas. Maar nog voordat ik nog iets kon zeggen, ging ze er snel vandoor.
Leuk, maar niet zo leuk als de onbedoelde woordspeling. Zo vroeg ik eens aan een leerling: ‘Zijn jullie nou kinderen aan het buitensluiten?’
‘Nee meester, het was binnen!’
Misschien herinnert die leerling mij later wel als de meester die zo hard moest lachen als iemand iets geks zei.
