In Groningen bezoek ik m’n oude stageklas. Het is goed om contacten in het onderwijs te onderhouden en leuk om de leerlingen weer eens te zien. Kinderen groeien als kool. Sommigen zien er duidelijk groter uit dan een half jaar geleden. Ik heb een grote stapel Donald Ducks meegenomen (als fanatiek verzamelaar heb je altijd wel wat dubbelen liggen).
De ontvangst is warm. De ene leerling geeft een hand en de andere een knuffel. Ze hebben flink wat te vertellen, over hoe goed ze inmiddels kunnen rekenen en lezen. Na een dik half uur gaan we naar gym. Lopend over het voetpad zeg ik tegen de leerlingen: ‘Pas op dat je niet in de poep gaat staan!’ Opeens hoor ik de leerlingen lachen.
Ik lijk op iemand van Youtube? Ik begin te zweten, hij zou toch niet…
‘Hé, jongens, wat is er aan de hand?’
Nu lachen ze nóg harder.
‘Meester, u bent zelf in de poep gaan staan.’
‘Ja, kijk maar!’
Ik baal als een stekker, maar ik lach er maar om. Dat is het beste als je dit soort klunzigheden regelmatig hebt. Bij de gymzaal zegt een leerling: ‘U lijkt op iemand van YouTube.’
Ik begin te zweten. Hij zal me toch niet vergelijken met Enzo Knol? Toch vraag ik wie hij bedoelt.
‘Ik kan niet meer op de naam komen.’
‘Houden zo, ik hoef het eigenlijk ook niet te weten.’
